Dag 141 : Allerlaatste dag van Arnhem, via Sluis naar Brugge.

 

Deze regen dag is rustig begonnen met ontbijt samen met Alba. Jochim is nog steeds ziek en komt zijn bedje niet uit en Kayo was een beetje stout en moest op zijn dekentje blijven zitten. Na het ontbijt heb ik van deze lieve mensen afscheid genomen en mijn trein / bus en boot marathon begonnen van midden Nederland helemaal tot Brugge via de randstad en Zeeland. Het eerste gedeelte van Arnhem centraal met overstap in Utrecht Centraal, Rotterdam Centraal tot Kuiningen verliep zeer vlot. In Rotterdam had ik zelf genoeg tijd over om een broodje gezond en een koffie te kopen als aanvulling op mijn ontbijt. Nu zit ik hier in mijn laatste NS Intercity trein richting Kruiningen. De lijn naar Vlissingen is helaas buiten dienst voor vernieuwing en ik moet een uurtje op een vervanging bus zitten tot Vlissingen. Eenmaal in Vlissingen met de vervangende bus bleek dat het zo hard stormde dat ook de boot vervangen was door een bus. Doordat deze bus moest rondrijden via de tunnel heb ik bus 42 in Breskens net gemist en moest ik opnieuw een uur wachten op aansluiting. Deze laatste dag wordt meer en meer een uitdaging om tot het einde te komen!

 Vervangbus ferry & bus 42

Maar goed, met mijn creditcard een ticket op bus 42 gekocht tot Sluis waar ik nog een tweetal uurtjes bij een oude vriend gestopt ben voor een koffie. Het is noodzakelijk 5 maanden te reizen om een vriend op een half uur afstand te bezoeken ... hoe gek wij soms leven! Vanhier dan nog een kort ritje met bus 42 tot Koolkerke en een wandeling tot mijn deur.

 Ontvangst in Sluis

Vijf maanden reizen tot 7 tijdzones ver, en terug ... het voelt aan als een tussendoortje nu ik terug thuis ben.
Nu begint het grote werk de fotootjes en reisverslagen te ordenen in een groot „reisboek.“

HET EINDE, mijn huisje is in zicht!!!!

Dag 140 : Een dagje Arnhem.

Na een goede nachtrust en een aangename douche zit ik dit hier nu te tokkelen met een kannetje thee dat Alba gemaakt heeft. Zij en Kayo zijn gaan wandelen en helaas Jochem ligt nog steeds dood te gaan in zijn bed. Als ik door het venster kijk wil het weer ook niet echt meewerken, maar dat zijn zorgen voor na het ontbijt. Het ontbijt heb ik samen met Alba gekocht op de zaterdag markt van Arnhem. Mogelijk niet een markt zoals die van Brugge maar met een typisch Hollandse atmosfeer met veel kaas verkopers.
Na het ontbijt, wat heel lekker was, heeft Alba samen met mij een grote wandeling gemaakt door Arnhem, van het centrum tot de kerk en het museum over WO II en de mislukte inname van de brug van Arnhem. Ondanks het slechte weer heb ik genoten van deze wandeling in het schattige Arnhem. In de later namiddag zijn we dan nog samen met Kayo gaan wandelen in het park achter de hoek en gestopt voor een Belgisch biertje in een gezellig café.
Maar het slechte weer en Jochem die ziek was heeft ons uiteindelijk naar binnen gejaagd en wij zijn collectief in slaap gevallen in en rond de sofa’s. Een grappig en lui einde van de allerlaatste volledige reisdag van deze vijf maanden durende trip! Tot morgen en de laatste dag van deze reis ...

Dag 139 : Verhuis van Den Haag naar Arnhem.

Deze morgen was ik vroeg op samen met Floortje. Zij moest zeer snel vertrekken naar haar werk waardoor wij maar heel vluchtig afscheid konden nemen. Dat moeten wij de volgende keer beter doen. Maar goed, met mijn boterhammetjes gemaakt door Floortje stond ik dan buiten de deur en kon de treinslag van vandaag beginnen. Eerst de sprinter van Moerwijk naar Den Haag Hollands spoor waar ik niet direct de gewenste verbinding vond. Dan maar op dezelfde sprinter gesprongen voor Den Haag Centraal. Daar heb ik een IC gevonden die naar Utrecht Centraal rijdt, ongeveer halfweg mijn bestemming Arnhem. Een goed begin. In Utrecht Centraal heb ik besloten meerdere uren te blijven anders ging ik te vroeg in Arnhem zijn bij Alba en Jochem. Dus heb ik voor 6€ mijn rugzakje letterlijk in een kluisje geduwd omdat mijn rugzakje NET paste in het kluisje. Dan effe het nieuw station van Utrecht ontdekken, deze is werkelijk een grote verbetering met de vorige. Ruimte, veel daglicht in de stationshal en praktisch. Eindelijk worden er stations ontworpen in functie van de gebruikers ... dat heeft lang geduurd. Na het station ben ik dan naar de grachten van Utrecht gewandeld. In tegenstelling tot het hiper modern  en pas vernieuwd station is het oude stadscentrum 5 minuten buiten het station een pareltje van history. Met de warme ochtend zon op een bankje onder een mooie boom in het centrum heb ik genoten van mijn pijpje ... een prachtig en ontspannend moment voor de volgende fase van mijn reis vandaag.

Terug in Utrecht Centraal heb ik mijn bagage uitgehaald en rond de middag dan een IC genomen naar het schattige Arnhem. Opnieuw een korte efficiënte rit met de NS en deze maal stond Alba met hun nieuwe familie mij op te wachten. Na vele jaren was het een leuk weerzien van oude vrienden. Helaas heb ik Jochem nog niet gezien ... hij ligt doodziek in zijn bed, och arme. Hopelijk is hij beter in de volgende dagen.

Nadat ik eerst zelf nog een wandelingetje gedaan had via het prachtig station, het kleine centrum van Arnhem en een parkje „aan de achterzijde“ stond ik terug bij Alba en Jochem thuis. S’ avonds hebben Alba en Kayo hebben mij goed gezelschap gehouden tijdens een wandeling naar de supermarkt, alleen Kayo was er niet gerust in wanneer hij samen met mij moest wachten op Alba die in de supermarkt ging shoppen. Tegen dat wij terug thuis waren was er helaas nog steeds geen Jochem, die ligt nog altijd dood te gaan in zijn bed! Terwijl ik probeerde wat met Kayo te spelen ... „zitten, goed zo, koekje“ ... heeft Alba een prachtig restaurant waardige maaltijd voor ons gemaakt. Samen met een gezellige babbel, nog een Belgisch biertje is dat een schitterend einde van een lange dag in het verre Nederland!

Dag 138 : Een dagje Den Haag.

Vandaag ben ik lui opgestaan, douche, een ontbijtje met omelet en tot mijn grote verassing is er een schitterend zonnetje, yes! Vlug op de fiets en Den Haag verkennen voordat het opnieuw begint te regenen.

Een eerste grote stop naar een toertje langs de stations Hollands Spoor en Centraal en het prinsenhof is Madurodam. In’t kort is dit een park met miniaturen van alle grote gebouwen van Nederland met wat pretpark attracties daartussen. Niet slecht om te bezoeken al vind ik de prijs van 19€ nogal hoog voor wat toch een kleine attractie is. Met een rook tussenstop ben ik dan naar het Gemeente museum van Den Haag gegaan. Voor 16€ kan je uren rondlopen tussen de moderne en de ietwat oudere kunstwerken. Vooral de sectie voor vrouwenrechten en met een overzicht van de vrouwenkledij van de laatste 200 jaar vond ik bijzonder. Zoals vele bezoekers heb ik dan nog wat gegeten en gedronken in de overdekte binnenplaats na zo lang rond te lopen. Het gebouw ziet er veel kleiner uit aan de buitenzijde dan dat je er rondloopt ...pppffff, beentjes kapot.

Tegen de tijd dat ik buiten stond was er een sterke wind komen opzetten en de regenwolken zullen wel niet lang achterblijven. Daarom heb ik besloten met de fiets tegen de wind te vechten en naar huis te fietsen. Deze maal heb ik niet rondgereden via de stations, maar direct naar huis bij Floortje. Dit was een goede beslissing want ik was 10 minuten binnen en de eerste regenbui was daar!
S’ avonds hebben Floortje, een vriendin van haar en ik nog een gezellige tijd gehad met rumikub te slepen en ... een flesje wijn. De simpelste zaken in het leven zijn meestal de beste!

Dag 137 : Verhuis van Zwolle naar Den Haag en nieuwe vlaggetjes!

Deze morgen was ik te vroeg wakker en het was al aan het regenen. Maar ik mag het niet aan mijn hart laten komen. Na afscheid te nemen van Rob en de konijnen ben ik naar Zwolle station gewandeld voor mijn treinenslag tussen Zwolle, Amsterdam Centraal en Den Haag Moerwijk bij Floortje. Eerst heb ik twee IC treinen genomen van Zwolle tot Amsterdam Centraal. Na eerst mijn rugzakje in bewaring te geven voor 10€ (!!!) ben ik dan naar de stad gegaan.

Aankoop vlaggetjes nieuwe landen van deze reis

De enige reden voor de stop in Amsterdam en omweg is de aankoop van vlaggetjes van Moldavië en Oekraïne. Beide landen heb ik deze winter voor de eerste maal bezocht en deze vlaggetjes moeten op mijn rugzakje geplakt worden natuurlijk. Zoals traditioneel in de laatste 20 jaar heb ik deze gekocht in één van de oudste souvenirshops van Amsterdam, net buiten het centraal station. Normaal reis ik na een lange reis één maal tot Amsterdam om deze te kopen, maar omdat ik toch in Nederland ben op het einde van deze reis heb ik mij een dag kunnen besparen en deze symbolische missie volbracht.
Ik heb nog een tweetal uurtjes geslenterd in Amsterdam, maar na een koffie en een pijpje heeft de regen en de natte mij toch terug naar Centraal gejaagd en heb ik de volgende treinen genomen tot Den Haag Moerwijk. Eerst een IC trein tot Den Haag Hollands spoor en dan een sprinter tot Moerwijk. Een korte wandeling later stond ik aan de deur bij Floortje waar zij haar sleutel achter gelaten heeft voor mij zodat ik niet buiten moet wachten. Met een typisch Hollands weertje ben ik daar zeer dankbaar voor!
S’ avonds toen Floortje thuiskwam hebben we nog gezellig gebabbeld en heeft Floortje uitgebreid gekookt. Een warme avond met lekker eten en met een oude vriendin ... wat moet er meer zijn in het leven!?!? Slaap wel en tot morgen ...

Floortje is een echte keuken prinses

Dag 136 : Een dagje Kampen

Nadat ik deze morgen van mijn luchtmatras gesprongen was en een douche genomen had ik een gezellig ontbijt met Marleen ... met pindakaas natuurlijk! Op aanraden van Rob en Marleen heb ik een treintje van Blauwnet genomen van Zwolle naar Kampen. Een prachtig kort ritje door de Hollandse velden tot aan de andere kant van het water bij Kampen. In kampen heb ik uren rondgewandeld en genoten van de mooie oude gebouwen, de vele kleine straatjes en de rust dat er heerst in dit klein stadje aan het water. Een prachtig idee van Marleen en Rob voor een dagje uit. En natuurlijk het zonnig weer dat een enorme hulp was voor een daguitstapje als vandaag.

Tegen het einde van de namiddag ben ik opnieuw met Blauwnet terug naar Zwolle gespoord, opnieuw door het mooie centrum van Zwolle terug bij Marleen en de beide konijnen binnen gestapt. S’ avonds hebben wij nog samen gegeten en gebabbeld totdat ik bijna letterlijk van slaap omver viel. Vijf maanden hebben toch hun tol geëist!

Dag 135 : Berlijn - Almelo - Zwolle

Deze morgen reed mijn slaaptrein, in een totale andere samenstelling het station van Berlin Hbf binnen. Mijn eerste overstap ooit in dit nieuwe Hbf [Voordien was er hier geen station!] was totaal anders. Toen was het station pas geopend en zo leeg en stil. Nu bij mijn tweede overstap is het al een bijennest van bedrijvigheid, inclusief de professionele bedelgroepen. Maar goed, eerst heb ik het „Reisezentrum“ gezocht om mijn zitplaats reservatie te kopen en dan nog effe rondwandelen, wat eten en drank kopen voor ontbijt & middageten en gewoon genieten van de bedrijvigheid van een groot station. Voor ik het goed en wel besefte rolde IC 146 met Duitse precisie ons station binnen en kon het gevecht voor een zitplaats beginnen. Bleek dat er veel zijn die geen zitplaats reservatie gekocht hadden en nu wat hun beklag deden. Pech voor hen, als je te gierig bent. Op naar de volgende 5 uur in deze (ex ICE) rijtuigen tot Almelo. Ik ben wisselwaar nog niet in Nederlandstalig gebied, maar de meeste passagiers rond mij spreken al Nederlands. Kort voordat ik afstapte in Almelo, met een half uur vertraging, had ik nog een korte conversatie met verschillende Nederlanders in deze trein. Het is wennen en moeilijk om opnieuw in het Nederlands te praten waardoor ik het gevoel heb zo dicht bij huis te zijn!

Van Almelo dan zonder ticket een Keolis treintje tot Zwolle, een korte wandeling tot de nieuwe hippe buurt van Zwolle en ik stond bij Marleen. Deze avond was het een leuk weerzien met Marleen en Rob, twee vrienden die ik al te lang niet gezien heb. Wat Nederlandse pasta, een biertje en een gezellige babbel totdat wij collectief in slaap vielen. Rob moet morgen gaan werken, Marleen is nog wat ziekjes en ik zal een dagje Kampten bezoeken. Een nieuwe stad voor mij in Nederland.

Dag 134 : Dag Boedapest met oude vrienden en EN 477 Boedapest - Berlijn

Deze morgen was ik te vroeg wakker, maar ik had wel een diepe nacht geslapen en ik voel mij een stuk beter dan gisteren toen de slaaptrein Budapest Keleti binnen reed. Tegen de tijd dat de family tot leven kwam was het al zo laat dat ik mij begon zorgen te maken dat ik niet op tijd voor mijn afspraak met Eszter in Keleti station zou zijn. Gelukkig was ik nog net op tijd met de hev trein H6 en tram 24 in Budapest Keleti en in de super snelheid heb ik mijn rugzakje in bewaring kunnen opsluiten en mij naar de metro reppen bij Eszter. Na al die jaren in Brugge was het een leuk weerzien met haar. Ze ziet er deze maal niet ziek uit (in Brugge was ze doodziek) en de magere drie uurtjes dat wij samen hadden waren zeer aangenaam. Zij heeft mij eerst als een volleerde hostess het mini museum getoond van de bus-, tram- en metrovervoerder van Boedapest. Na een stop in één van de prachtige metrostations van metrolijn M1 zijn wij samen gaan eten tot het tijd was voor Eszter om terug naar haar universiteit te gaan. Helaas een veel te korte weerzien.

 Eszter was de perfecte metro 1 hostess!

Maar goed, in de enkele uurtjes dat er over waren ben ik wat gaan wandelen langs enkele mooie plaatsen in Boedapest voordat ik terug in Boedapest Keleti stond. Gelukkig heeft de zon mij deze namiddag nog wat vergezelt wat het een ontspannende wandeling van gemaakt heeft.

Keleti station heeft altijd al een bijzondere sfeer gehad en dat is nog steeds niet veranderd. De bedelaar, illegale geldwisselaars en een wat verloederd gebouw in een slechte buurt van de stad maakt het plaatjes compleet. Een ECHTE oude oost-Europese station. Zo zijn er niet veel meer over ...
Mooi op tijd stond mijn slaaptrein klaar aan het perron en het ziet er naar uit dat ik, toch zeker voor het eerste deel, een coupé van 6 personen voor mij alleen zal hebben. Dat wordt leuk. Onderweg wordt onze trein nog enkele malen anders samengesteld zoals een echte Europese slaaptrein beaamt. Het is bijna tijd om te vertrekken dus ik zal vandaag maar afsluiten. Tot morgen in Duitsland.

Dag 133 : Aankomst in Boedapest en een weerzien van oude vrienden

Deze morgen stond mijn medepassagier eerder op, hij stapte af net voor de grens, dan de beide grenscontroles en tegen zonsopgang was ik goed wakker ... enkele uren voor aankomst in Boedapest. Een ontspannen begin van de dag, alleen nog mijn uurwerk aanpassen, voor de allerlaatste maal deze reis. Ik zit nu in dezelfde tijdszone als Brugge ... het is zo jammer als ik er aan denk, zooo dicht bij huis.

Tram 24

Toen ik in Budapest Keleti stond was het alsof het gisteren was, maar het was 5 maanden geleden. WAT vliegt de tijd! Eerst mijn trein ticket kopen voor de volgende en laatste echte reis, van Budapest naar Berlijn en verder tot Nederland. In het Engels talige internationaal loket wat dit snel geklonken. Na aftrek van mijn FIP tickets had ik mijn bedje voor 55€. Ja, het is duidelijk dat we terug in het dure (centraal) Europa zijn, pijnlijk!
Van Keleti heb ik dan tram 24 genomen, gelukkig was er een vriendelijk ziel die mij een ticket verkocht. Anders was ik illegaal op de tram. Aan het einde van de tram kon ik na een gevecht met de automaat mijn ticket kopen en Laszno verwittigen van het vertrek van de hev trein H6 naar Dunaharaszti felso station. Zoals altijd was de rit op dit langzaam treintje uit de jaren 70 een plezier. Oud, lawaai, pluche zetels en tergend langzaam ... beter dan dit kan het niet worden.
Laszno stond mij op te wachten en ik was nog net op tijd voor het ontbijt met deze lieve family uit Dunaharaszti. In 5 maanden zijn zij weinig veranderd, nog altijd heel leuk! Nu zit ik hier dit te schrijven terwijl de kinderen hun schoolwerk doen (Jaja, ook in Hongarije!) en de vader des huis het eten klaarmaakt. O.a. tomatensoep met echter verse tomaten.

Na het ontbijt en het middageten zijn wij net zoals 5 maanden geleden gaan tafeltennissen met dezelfde vrienden. Het is alsook de cirkel rond is en ik terug aan het beginpunt sta van mijn 5 maand durende reis, alsof ik terug thuis gekomen ben! Natuurlijk nog wat eten na de tafeltennis en het „bom spelletje“. Net zoals 5 maanden geleden is Anna nog steeds de grote fan van dit kaartspelletje en de ganse family speelt mee. Dat zijn pas goede herinneringen, maar goed iedereen is enorm slaperig, dus is het tijd, voor mij ook, om in ons bedje te duiken. Zzzzz ...

Dag 132 : Een kort dagje Bucuresti en EN 472 naar Boedapest Keleti

Deze morgen was ik iets later wakker en na mijn douche, ontbijt en wat administratie heb ik besloten enkele uurtjes Bucuresti te verkennen voordat ik terug naar het station moet.

Ik heb een lange wandeling gemaakt van de arc de triomf tot het stadscentrum was ik met een tas koffie afscheid genomen heb van Samanta & Mathias met een tas koffie in een zeer upmarket koffiehuis. Het is alsof ik afscheid genomen heb van oude vrienden, maar wij hebben elkaar maar ontmoet twee dagen eerder op de trein in Bulgarije. Soms is de wereld toch een gekke plaats.

Eenmaal terug thuis bij Gelu & Michaela heb ik afscheid genomen van Michaela en Boris de kat. Helaas was de rest van de familie aan het werk of op school. Nadat Michaela mij nog wat eten gegeven heeft was het tijd om de metro te nemen naar Bucaresti Nord en te wachten op mijn goede oude slaaptrein naar Budapest Keleti. De slaaptrein was zoals verwacht in deze tijd van het jaar grotendeels leeg. Maximaal 5 passagiers in mijn couchette rijtuig ... dat is bijna als een persoonlijk rijtuig voor mij alleen. Helaas kreeg ik en mijn medepassagier in mijn coupé het licht niet uitgeschakeld en het spoor in Roemenië is nogal van een slechte kwaliteit waardoor ik bitter weinig geslapen heb. Maar goed, morgen is een nieuwe dag, nieuw land en een nieuwe stad.

Dag 131 : Bucuresti met de hele hoed (Argentinië) en toeristisch

 "moderne metro"

Deze morgen was ik veeel te vroeg wakker en als een zombie ben ik aan mijn dag begonnen. Ontbijt, douche deze blog bijwerken, papieren sorteren en Samanta & Mathias contacteren. Ik denk ... dat zij nog slapen! Een eerste stop van de dag is met de metro naar Herastrau park. Een ontspannend park met water, bankjes, eet standjes, enz. Ideaal voor mij om met de prachtige zon wakker te komen. In het park is er een groot houten huisjes museum. Houten gebouwen van over gans Roemenië zijn naar hier over gebracht en worden goed onderhouden tentoon gesteld. Ik was onder de indruk van de pracht van deze houten huisjes.

 Tweede grootste gebouw van de wereld

Gele hoed dag in Bucuresti ...

 Tegen de tijd dat ik dit museum volledig gezien had waren Samantha en Mathias van Argentinië wakker gekomen en hebben wij afgesproken in het park. Samen hebben wij dan eerst het tweede grootste gebouw ter wereld bezichtigd, wat voor ons een grote tegenvaller was. Vanop de straat ziet het gebouw er niet zo groot uit! Na dit gebouw hebben we nog uren in het oude stadscentrum rondgewandeld, biertje gedronken en vele fotootjes genomen. Bucuresti is niet zo indrukwekkend voor mij maar deze Argentijnen hebben er een gezellige dag van gemaakt voor mij.
S’ avonds laat ben ik dan terug naar mijn hosts gegaan voor lekker traditioneel eten en enkele biertjes. En natuurlijk vele verhalen over België en Roemenië. Niets kan de gezelligheid van een Roemeense family overtreffen. Tot morgen ...

Beste Roemeens eten ooit voor mij!

Dag 130 : Dimitrovgrad - Gorna Orjahovica, Gorna Orjahovica - Ruse en Ruse - Bucuresti Nord

 

Na de grenscontrole van Turkije (zie voorgaande reisverslag) stonden wij een half uurtje later in het grensstation van Bulgarije en Europa. Hier de normale procedure, oppervlakkige controle bagage en dan neemt de grenswachter de paspoorten naar binnen. 5 minuten later kregen wij ze terug, Estaban gestempeld en ik niet (!) en waren wij binnen Europa. Nog even de tijd aanpassen in mijn smartphone en alles stond klaar voor de volgende fase in deze gecompliceerde treinreis. Estaban is gaan slapen en ik heb besloten dit nog in te tokkelen en fotootjes te bekijken omdat ik niet wilde gaan slapen voor één uur.
Onze slaaptrein is perfect op tijd aangekomen in Dimitrovgrad, Bulgarije. Daar had ik een rustig uurtje tijd om mijn trein te zoeken die al klaar stond aan het perron. Het eerste deel vanuit Istanbul tot Dimitrovgrad was de spoorlijn in Turkije en Bulgarije volledig vernieuwd en de rit was ook een heeeel stuk aangenamer dan dezelfde rit 10 jaar geleden ... die dan ook een stuk langer duurde! Ik vermoed dat de goede oude trein naar Gorna Orjavica, een loco met 2 oude rijtuigjes, een stuk minder soepel zal verlopen. Zeg maar een oude romantische treinrit. De rit was zo romantisch dat ik met de „keding ... keding“ en de verarming die een souna maakte van mijn coupé in slaap viel ... dat zijn echte treinreizen!

In Gorna Orjavica had ik de grote missie mijn ticket Ruse - Bucuresti Nord FIP 50% aan te kopen. Tot mijn grote verbazing is er hier een internationaal treinticket kantoor met maestro betaal terminal. De vriendelijke dame in dit kantoor in het station heeft mij vlot geholpen voor mijn ontbrekend ticket tot Bucuresti, de grootste „zorg“ van deze „treinslag“ tussen Istanbul en Bucuresti. Er zit dan niets anders op dan wat geld uit de automaat te halen zodat ik eten en drank kan kopen voordat ik nog wat fotootjes neem van de stationsomgeving. Ik heb nl twee uur wachttijd voordat mijn volgende trein vertrekt met bestemming Ruse. Voordat ik vertrokken ben met de volgende trein heb ik nog een pijpje gestopt en een biertje gekocht in het stationsbuffet. Niet omdat ik zo dorstig was maar uit principe na meer dan een maand reizen in (een) land(en) waar alcohol niet getolereerd word in het openbaar!

Het is een leuk weerzien van deze stationnetjes waar ik zoveel keer met een slaaptrein gestopt ben. Het is geruststellend dat in de laatste 15 jaar er bitter weinig veranderd is aan deze stationnetjes.
In Ruse, opnieuw een origineel station, moest ik in een bijna volledig leeg station wachten. Gelukkig kon ik samen met een Argentijns koppel op de laatste trein naar Bucuresti. Na de nogal onvriendelijke grenscontrole in het station van Ruse zijn Mathias en Samanta uit Argentinië en ik samen gaan zitten in deze praktisch volledig leeg dieseltreintje. Het is werkelijk opvallend hoe veel Argentijnen rond reizen in de wereld. Zij moeten de meest bereisde nationaliteit zijn in de wereld. De tijd samen met deze vriendelijke zielen heeft ervoor gezorgd dat de rit in de laatste trein van mijn „treinslag“ in geen tijd verlopen was. Toen wij in Bucuresti Nord uitstapten stond mijn host te wachten op mij ... hoe lief! Ik heb dan maar vlug afscheid genomen van Argentinië en samen met mijn host de metro genomen naar hun gezellig appartement. S’ avonds hebben wij dan de avond gezellig doorgebracht, pizza besteld, een paar biertjes gedronken en toen ... viel in omver van slaap!