Dag 103 : De post en uitstapje naar Uzungöl.

Ontbijt

 Bushalte met busje naar Uzungöl

Deze morgen was ik helaas vroeg wakker door het verkeer onder mijn venster. Hierdoor kon ik nog mee met Dursun en heeft hij mij afgezet voor het postkantoor van Of. Hier heb ik voor de allerlaatste keer een pakje retour België gezonden, deze maal bijna één kilo gespaard.
Dit ging vlot waardoor ik ruim op tijd aan de „buspaal“ stond voor mijn busje naar Uzungöl. Het was grappig dat ik meerdere malen aangesproken werd door omstaanders voor informatie, blijkbaar zie ik er nogal Turks uit zonder rugzak! Maar goed het „busje kwam“ en de rit over de mooie weg en in het nieuw busje verliep bijzonder vlot. Een dik uur later stond ik aan het toeristisch meertje, prachtig tussen de bergen. Doordat het winter was lag er her en der sneeuw, was het bitter koud en opvallend weinig toeristen waardoor alles gesloten was en ik eigenlijk niets anders kon doen dan eventjes rond het meertje te wandelen en genieten van de omgeving. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom iedereen zo graag tot hier komt.
Na mijn wandeling kon ik voor 16 Lira terug een ticketje kopen naar beneden tot aan de zwarte zee in Of. Toen ik uitstapte viel de warmte van de zee op mij in Of en ook de vermoeidheid. Na een korte shopping tour zit ik hier nu wat te tokkelen en zo meteen zal ik een seista nemen op mijn bedje ... euh, zeteltje bedoel ik.

 

Na zijn werk hebben Dursun en ik nog een pasta gaan eten in een Italiaans restaurant (!) en de rest van de avond met Turkse thee en wat koekjes de avond gevuld. Opnieuw hebben wij „zware discuties“ gevoerd over de Europese - Turkse politiek. Een moeilijk en veelzijdig onderwerp dat alle mensen aangaat ...

Dag 102 : Van Batumi in Georgië naar Of in Turkije.

Een rustig begin van de dag, douche, bagage maken en ontbijt zoeken op straat. Nu zit ik hier nog een uurtje op mijn laptopje te werken voordat ik de nieuwe bazaar doorkruis naar het oude busstation voor mijn „golden“ busje naar Of in Turkije.

Zonder moeite stond ik in het oud busstation bij het busje. Zakje binnen gooien, paspoort effe tonen en zo’n uur te vroeg reed het busje buiten met één Russische, Twee Chinese toeristen, één Belgische toerist (ik), twee locals, één chacha smokkelaar en de chauffeur. Halfweg voor de grens hebben wij nog iemand opgepikt zonder ticket en in geen tijd stonden we aan de grens met Turkije. Onze smokkelaar probeerde nog wat chacha bij de toeristen te dumpen voor de grensovergang maar dat was dik tegen iedereen zijn zin en hij kreeg van iedereen expliciet het deksel op zijn neus. Aan de grens moesten wij met onze bagage uitstappen en te voet eerst Georgische grenscontrole passeren en dan de Turkse. De oude gebouwen zijn afgebroken en nu staat er twee grote gebouwen, eentje Georgië en eentje bijna afgewerkt aan Turkse zijde. Zo is duidelijk te zien dat dit nu een belangrijke grensovergang is. Dit verliep allemaal zeer vlot waarbij zelf de Turkse dames van de bagagecontrole niet naar hun scherm keken en mijn rugzak bewonderden met de vlaggetjes.

Na de vlotte grenscontrole moesten wij buiten nog even wachten tot ons busje de controle overleefd heeft. Toch een spannend moment want wat als ik mijn busje niet meer terug vind. Toen wij allemaal terug in ons busje zaten, samen met een extra passagier (!?) opgepikt door de chacha smokkelaar ergens tijdens de grenscontrole, reeds ons busje zeer vlot over de snelweg richt Trabzon. Voordat ik in slaap gevallen ben heb ik onze chauffeur er attent op gemaakt mij af te zetten aan de ottogar. Eerst aan de nieuwe ottogar maar ik heb hem kunnen overtuigen mij af te zetten aan de oude ottogar. Toen ik daar stond kwam ik ineens tot het besef dat ik mogelijk toch aan de verkeerde stond en ik had geen sim kaart. Een vriendelijk Turk heeft mij richting „internet“ gewezen en 50 meter verder ben ik een „fastfood place“ binnen gewandeld. Helaas zonder wifi maar de eigenaar heeft mij wifi gegeven via zijn gsm. Zo heb ik mijn host Dursun kunnen contacteren om mij op te pikken. Even later stond hij bij mij terwijl ik nog aan het eten was en mijn rugzak bewonderd werd. Eerst nog een stop om mijn sim kaart te kopen in het centrum voor 126 Lira en wij konden naar huis naar Dursun zijn prachtig appartement. Wat uitrusten, wat babbelen, mijn was in de machine en dan konden wij naar het restaurant wat typisch lokaal gerecht gaan eten. Lekker!!!!
De rest van de avond zijn wij voor de TV blijven keuvelen met Turkse zwarte thee en chips totdat ik in de tweede living dit hier zit te tokkelen voordat ik in slaap donder. Morgen wordt het een lange dag naar Uzungul, een mooi natuurpark.

 De helpende zielen van Of

Dag 101 : Laatste dag Batumi.

 

 Toch nog cultuur in Batumi!

Vandaag heb ik niet veel te schrijven want ik doe vandaag eigenlijk een dagje „domme toerist“ bezichtigen. Natuurlijk was ik opnieuw de eerste die uit bed was in mijn hostel ... „bende luie toeristen“! Eerst effe mijn contactenlijst bijgewerkt deze morgen met een tas instant koffie voordat ik de straat opgetrokken ben. Eenmaal buiten eerst effe wat brood of zoiets gekocht aan een venstertje en dan de eerst stop is het „central park“ of het vroegere „Poineer park“ van de USSR tijd. Klein en relatief rustig in het midden van de stad. Dan ben ik via de boulevard tot aan de nieuwe kabellift gewandeld van 2013. Voor 15 Lari of 5€ (dieven!) brengt dit kabelliftje je 2,5 km verder naar één van de toppen nabij met een zicht over Batumi en de directe omgeving. Op een zonnige dag zoals vandaag geeft dit een prachtig uitzicht maar helaas is er aan de kabellift niets te doen of zelf geen bankje om neer te zitten. De bouwinvasie is van hier goed te zien. Alles tussen de stad van enkele jaren geleden en de landingsbaan van de luchthaven wordt vol gebouwd met enorme torengebouwen. Echt LELIJK en ONPERSOONLIJK. Ik was dus relatief snel terug beneden in het centrum van Batumi. Om wat tijd te doden heb ik nog eens door de straatjes van „Old Batumi“ gewandeld en in dit gedeelte van de stad zijn er gelukkig wel nog veel relatief oude gebouwen die de bouwdrift overleven ... momenteel.

Old Batumi

Voordat ik een local ontmoet deze avond eerst nog wat relaxen (slapen!) en wat op mijn laptopje werken deze middag. Ik voel mij toch vermoeid want ik viel bijna direct in slaap toen ik mij neerlegde op mijn (te klein) bedje. Zzzzz...

Het was een interessante ontmoeting met Imeda, een wiskunde leraar voor buitenlandse studenten in Batumi. In een sfeervolle café in het centrum hebben wij er eentje op gedronken en veel gebabbeld over onze toekomstplannen, Georgië en de immense veranderingen dat Batumi ondergaan heeft! Voordat wij het wisten was de dag ten einde en zijn onze wegen tijdelijk gescheiden.

Dag 100 : Symbolische grens en uitstapje van Batumi naar Akhalsopeli.

Vandaag is het de honderdste dag van deze kleine reis, toch een symbolische grens.

toch nog één gebouw dat gebleven is

Deze morgen ben ik als eerste opgestaan in mijn hostel, douche genomen en buiten wat ontbijt gezocht en gewandeld tot de boulevard en de zwarte zee. Helaas is het winderig vandaag en wat bewolkt, dus geen ideale dag hiervoor. Tot mijn verbazing heb ik een tweede gebouw gevonden dat ik nog herken van 15 jaar geleden. In de laatste 3 jaar dat Batumi volledig platgewalst is heeft deze pletwals grondig werk geleverd. Het is duidelijk dat Batumi nu het centrum van de gok-industrie en de internationale sex-industrie is. Je ziel verkopen dus ... helaas is hierdoor ook de veiligheid niet verbeterd in tegenstelling tot de rest van Georgië.
Maar vandaag staat niet in het teken van Batumi, maar van Akhalsopeli en Sinem!
Ik wilde eerst een echte bus 16 nemen, maar toen ik opstapte besefte ik dat ik geen magneetkaart had. Dus maar op mashrutka 33 „Gonio“ opgestapt voor de rit tot Akhalsopeli om vandaar met een vage beschrijving Sinem op te zoeken in een beroemd huisje in de bergen. [De mashrutka’s richting Turkse grens beginnen nog altijd van hetzelfde plein als 15 jaar geleden. Alleen zijn het nu allemaal nieuwe Mercedes Benz busjes.] Een klein half uurtje later stond ik in het „centrum“ van dit „dorp“ en heb ik de berg op gewandeld tot ik Sinem gevonden had.
Vanaf het moment dat ik binnen stapte viel mijn mond open ... zij is zo in vrede met haarzelf, straalt zo een positieve energie uit dat ik er stil van werd. Daar op de berg in Georgië heb ik de eer gekregen iemand te bezoeken in haar stukje „paradijs op aarde!“
Mijn bezoek in Batumi was een beetje zo/zo maar na mijn ontmoeting met Sinem is Batumi een topbestemming geworden van mijn reis. Ik denk dat de foto’s voor zich mogen spreken.
Na dit absoluut hoogtepunt was het tijd voor mij de berg af te wandelen in het donker en Mashrutka 88 te nemen terug naar Batumi en mijn hostel. Helaas komt deze dag tot een einde.

Dag 99 : Mashrutka van Kutaisi naar Batumi.

Deze morgen was ik wakker voor daglicht en langzaam mijn zaken samengepakt en na het ontbijt heeft Jurriaan mij tot het „bus station“ van Kutaisi gereden voor de Mashrutka naar Batumi waar wij afscheid genomen hebben. Voor 10 Lari en een echt ticket had ik een stoeltje in een redelijk nieuw Mercedes Benz busje met stoeltjes die bijna genoeg beenruimte hadden voor een grote Belg. In een tweetal uur reed de bestuurder ons zonder dodelijke slachtoffers tot het centrum van Batumi. De wegen in dit deel zijn wat verbeterd maar zonder twee reservewielen zou ik toch de weg niet oprijden.

Ik ben aan de voet van de (nieuwe) kabellift uitgestapt op 10 min wandelen van mijn goedkope hostel. Daar probeerden ze mij eerst in de grote slaapzaal te dumpen met alle mannen, maar ik heb betaald voor de kleine kamer en ik ben er dan ook ingetrokken. Er is ook een jonge moeder met dochtertje in mijn kamer en om culturele redenen ligt dit gevoelig.
Na mijn bagage te dumpen effe tot rust te komen ben ik terug naar buiten gegaan voor enkele praktische boodschappen. Missie één, de rest van mijn cash dollars wisselen voor Lari (Georgië) en Lira (Turkije) geld. In Kutaisi is het niet gelukt, maar bij het eerste wissel kantoor werden mijn oude en beschadigde biljetten ook aanvaard en was alles in geen tijd gewisseld. Mijn vraag voor een document viel wat in slechte aarde maar ik heb deze toch gekregen. De volgende stap is een busticket kopen om Georgië te verlaten voor Turkije. Eerst in het centrum was het niet gelukt, maar in het OUD busstation is het wel vlot gelukt. Bij Golden Turizm maatschappij heb ik voor 20 Lari een ticket kunnen kopen op 30 januari. Met alle Turken die massaal Batumi onder de voet lopen is er nu direct verkeer tussen Georgië en Turkije. Het sukkelen aan de grens met bus, grens over wandelen, onderhandelen voor een taxi verder in Turkije is over. Toch één verbetering van het nieuwe Batumi.

 Loket golden bus, net achter grijs busje links.

Toen was ik opgelucht en besloot ik een korte kijk op de haven „te werpen“ met een biertje en pijpje op een terrasje. Dat is nodig, een relax momentje tijd tot tijd. Maar goed naar deze extreem dure bier (meer dan één euro!!!!) is het tijd terug naar mijn hostel te gaan en wat PC werk te doen. Ik kom zo ver achter ... verschrikkelijk!!! De tafel in de keuken net buiten mijn kamer deur is best gezellig, elektriciteit, redelijke tafel, slechte verlichting en goede wi-fi. Meer moet het niet zijn.

Mijn kamergenoten, de visjes.

Het oude moet wijken voor het nieuwe!

Dag 98 : Een volle dag in Kutaisi.

 De infrastructuur in Georgië is nog steeds ... bedenkelijk! Zo is er maar 2 uur leidingswater per dag omdat de leidingen de druk niet aankunnen!

Prachtig, een tasje koffie terwijl ik dit verslag zit te tokkelen en geniet van het zicht op Kutaisi stad en de voormalige Unesco kathedraal! Het was bijna middag toen Jurriaan boven water kwam voor het ontbijt en wij samen gezellig konden keuvelen aan het ontbijt. Vandaag is het de dag van de grote toeristische bezoek aan Kutaisi. Wij zijn eerst langs een bazaar achter de hoek van Jurriaan’s place gewandeld om daar o.a. de varkens in de oven te bekijken, en ze zien er zo schattig uit voordat ze ... ge weet wel. Dan maar verder wandelen tot het centrum voor de beklimming op de berg. Op mijn vraag hebben wij het kabellift genomen (nog NIETS veranderd in 15 jaar ... m.a.w. NIET nadenken over veiligheid!) voor één lari tot het oud speelplein boven op de top. Vandaag zijn wij gewandeld langs mijn hotel van 15 geleden tot aan de kathedraal. Dit was origineel een ruïne maar de kerk heeft deze „gerestaureerd“ en er zo veel aan veranderd dat Unesco zijn herkenning ingetrokken heeft. Jurriaan moet daar zo mee lachen en inderdaad de metalen delen van de restauratie kloppen niet in het beeld. Maar goed het zicht over de stad en de bergen met Turkije is nog altijd indrukwekkend. Ook de stoet bruidjes die bijna aan de lopende band binnen gewandeld kwamen was grappig ... en mooi. De verkeerschaos van de vijf auto’s voor de poort dat was hilarisch ... we zagen letterlijk bruidsauto’s wegrijden zonder hun bunpers wegens degelijk rijgedrag van Georgische bestuurders. Maar ik zal hier niet verder over schrijven of ik heb een boek vol!
Dan zijn wij de berg afgewandeld voor een stop in een goed restaurant in het centrum met typisch Georgisch eten. Onnodig te zeggen dat het lekker was! Normaal ging Jurriaan naar huis gaan en ik het „nieuw parlement“ bekijken maar we bleven zo lang babbelen dat we uiteindelijk samen naar huis gegaan zijn.

 Mijn hotel 15 jaar geleden.

 Het gesticht van Kutaisi, daar kom je binnen maar NOOIT meer buiten!

Na onze siesta heeft Jurriaan mij gereden naar het Parlement van Kutaisi, een prachtig voorbeeld van politiek verspilling en wereldvreemd denken van de vorige president Sashkavilly. Jammer dat de beveiliging ons niet graag zag en wij niet binnen mochten. Maar goed dan was het de hoogtepunt van de dag een in het beste restaurant met beste Georgisch eten op het menu, Khinkali!
Na nog een whisky en een babbel tot laat in de nacht is het helaas het einde van mijn tijd bij Jurriaan, een „hoogvlieger“ in de CS wereld! Slaap wel ...

 Tja een piloot blijft een piloot!!!

 Het parlement van Kutaisi ... staat leeg buiten één dag per maand of zo!

Khinhali ... het beste gerecht van Georgië

Dag 97 : Verhuis in Kutaisi.

Deze morgen heb ik echt gezellig uitgeslapen ... verwarming lag aan, de straathonden waren stil en ik had geen enkele reden om wakker te komen. Zo gezellig ... echt! Na een douche en een koffie met Gvantsa heb ik buiten nog effe de omgeving verkend en ontbijt gekocht. Omdat ik deze middag toch zo’n 4 uren buiten zal zitten met bagage zonder host heb ik besloten deze morgen binnen te schuilen zolang ik nog een schuilplaats heb.

Toen Gvantse terug was deze middag hebben wij beiden onze bagage opgemaakt, ik om naar een nieuwe host te gaan en Gvantse omdat ze er een weekendje erop uit trok. Na onze afscheid heb ik neer het parkje gewandeld aan de voet van de kabellift. Het was best gezellig, jonge koppeltjes die elkaar ontmoeten, mooi parkje ... ideaal om een pijpje te stoppen. Na hier wat tijd te doden ben ik zo langzaam mogelijk naar het parkje gewandeld achter het appartement van Jurriaan, mijn nieuwe host. NET toen ik mij comfortabel geïnstalleerd heb op een bankje bij de fontein stond Jurriaan daar ... een uurtje vroeger dan voorzien.
Direct had ik een klik met deze piloot. Voordat ik het goed besefde zaten wij aan tafel met een flesje wijn, wat pasta, was het donker en ... toen was de fles leeg en de pasta verdwenen. Op naar de laatste dag in Kutaisi.

 Een flesje wijn verdwijnt zo snel ...

Dag 96 : Werkdag in Kutaisi.

 Georgië heeft nieuwe treinen maar sommige tja ...

 Verkoper sloten bazaar

 Kledij sectie bazaar

 Zicht aan de witte brug

Deze morgen niet echt wakker gekomen, het was nogal koud in de nacht en mijn dekentje is zoooo dun! Maar goed, effe mails controleren, een klein maar zalig ontbijtje samen met Gvantsa voordat ik de straat op ga. Eerste missie, het busstation bezoeken zodat ik wat orientatie kan opbouwen. Helaas is het oud maar goed georganiseerde busstation aan Kutaisi II in verval geraakt EN het is nu zoals Dibude in Tbilisi totale chaos. Zeer triestig. In enkele dagen zal ik opnieuw de Mashrutka maffia moeten trotseren voor eentje naar Batumi.
Volgende missie, nieuwe sloten kopen voor mijn rugzakje. Met de enige echte stadsbus 1 naar de bazaar in het centrum gebust, een korte stop in het toerisme bureel en dan de bazaar binnen. Tot mijn verbazing heb ik bijna direct een verkoper vast die kleine sloten had. 5 stuks voor 10 Lari, waarschijnlijk correct betaald. Dan heb ik het centrum nog effe verkend, pijpje roken in het park, bars bekijken rond de „witte brug“ (voor morgen) en dan ben ik langs de straat gewandeld van mijn host waarnaar ik morgen verhuis.
Na deze lange wandeling werd ik nogal vermoeid en ben ik terug naar het appartement van Gvantsa gewandeld. Wat relaxen, wat op mijn laptopje tokkelen, slotjes testen, enz...
Een extreem vermoeide Gvantsa kwam terug binnen deze avond van haar werk. Gelukkig hebben wij nog gezellig samen kunnen eten voordat het licht van Gvantsa volledig uitging. Ondanks haar bewering dat zij geen goede kok is heb ik er enorm van genoten!!! Na het eten hebben wij nog gezellig gebabbeld totdat ook bij mij het licht uitging. ZZzzzz...