Dag 102 : Van Batumi in Georgië naar Of in Turkije.

Een rustig begin van de dag, douche, bagage maken en ontbijt zoeken op straat. Nu zit ik hier nog een uurtje op mijn laptopje te werken voordat ik de nieuwe bazaar doorkruis naar het oude busstation voor mijn „golden“ busje naar Of in Turkije.

Zonder moeite stond ik in het oud busstation bij het busje. Zakje binnen gooien, paspoort effe tonen en zo’n uur te vroeg reed het busje buiten met één Russische, Twee Chinese toeristen, één Belgische toerist (ik), twee locals, één chacha smokkelaar en de chauffeur. Halfweg voor de grens hebben wij nog iemand opgepikt zonder ticket en in geen tijd stonden we aan de grens met Turkije. Onze smokkelaar probeerde nog wat chacha bij de toeristen te dumpen voor de grensovergang maar dat was dik tegen iedereen zijn zin en hij kreeg van iedereen expliciet het deksel op zijn neus. Aan de grens moesten wij met onze bagage uitstappen en te voet eerst Georgische grenscontrole passeren en dan de Turkse. De oude gebouwen zijn afgebroken en nu staat er twee grote gebouwen, eentje Georgië en eentje bijna afgewerkt aan Turkse zijde. Zo is duidelijk te zien dat dit nu een belangrijke grensovergang is. Dit verliep allemaal zeer vlot waarbij zelf de Turkse dames van de bagagecontrole niet naar hun scherm keken en mijn rugzak bewonderden met de vlaggetjes.

Na de vlotte grenscontrole moesten wij buiten nog even wachten tot ons busje de controle overleefd heeft. Toch een spannend moment want wat als ik mijn busje niet meer terug vind. Toen wij allemaal terug in ons busje zaten, samen met een extra passagier (!?) opgepikt door de chacha smokkelaar ergens tijdens de grenscontrole, reeds ons busje zeer vlot over de snelweg richt Trabzon. Voordat ik in slaap gevallen ben heb ik onze chauffeur er attent op gemaakt mij af te zetten aan de ottogar. Eerst aan de nieuwe ottogar maar ik heb hem kunnen overtuigen mij af te zetten aan de oude ottogar. Toen ik daar stond kwam ik ineens tot het besef dat ik mogelijk toch aan de verkeerde stond en ik had geen sim kaart. Een vriendelijk Turk heeft mij richting „internet“ gewezen en 50 meter verder ben ik een „fastfood place“ binnen gewandeld. Helaas zonder wifi maar de eigenaar heeft mij wifi gegeven via zijn gsm. Zo heb ik mijn host Dursun kunnen contacteren om mij op te pikken. Even later stond hij bij mij terwijl ik nog aan het eten was en mijn rugzak bewonderd werd. Eerst nog een stop om mijn sim kaart te kopen in het centrum voor 126 Lira en wij konden naar huis naar Dursun zijn prachtig appartement. Wat uitrusten, wat babbelen, mijn was in de machine en dan konden wij naar het restaurant wat typisch lokaal gerecht gaan eten. Lekker!!!!
De rest van de avond zijn wij voor de TV blijven keuvelen met Turkse zwarte thee en chips totdat ik in de tweede living dit hier zit te tokkelen voordat ik in slaap donder. Morgen wordt het een lange dag naar Uzungul, een mooi natuurpark.

 De helpende zielen van Of