Dag 130 : Dimitrovgrad - Gorna Orjahovica, Gorna Orjahovica - Ruse en Ruse - Bucuresti Nord

 

Na de grenscontrole van Turkije (zie voorgaande reisverslag) stonden wij een half uurtje later in het grensstation van Bulgarije en Europa. Hier de normale procedure, oppervlakkige controle bagage en dan neemt de grenswachter de paspoorten naar binnen. 5 minuten later kregen wij ze terug, Estaban gestempeld en ik niet (!) en waren wij binnen Europa. Nog even de tijd aanpassen in mijn smartphone en alles stond klaar voor de volgende fase in deze gecompliceerde treinreis. Estaban is gaan slapen en ik heb besloten dit nog in te tokkelen en fotootjes te bekijken omdat ik niet wilde gaan slapen voor één uur.
Onze slaaptrein is perfect op tijd aangekomen in Dimitrovgrad, Bulgarije. Daar had ik een rustig uurtje tijd om mijn trein te zoeken die al klaar stond aan het perron. Het eerste deel vanuit Istanbul tot Dimitrovgrad was de spoorlijn in Turkije en Bulgarije volledig vernieuwd en de rit was ook een heeeel stuk aangenamer dan dezelfde rit 10 jaar geleden ... die dan ook een stuk langer duurde! Ik vermoed dat de goede oude trein naar Gorna Orjavica, een loco met 2 oude rijtuigjes, een stuk minder soepel zal verlopen. Zeg maar een oude romantische treinrit. De rit was zo romantisch dat ik met de „keding ... keding“ en de verarming die een souna maakte van mijn coupé in slaap viel ... dat zijn echte treinreizen!

In Gorna Orjavica had ik de grote missie mijn ticket Ruse - Bucuresti Nord FIP 50% aan te kopen. Tot mijn grote verbazing is er hier een internationaal treinticket kantoor met maestro betaal terminal. De vriendelijke dame in dit kantoor in het station heeft mij vlot geholpen voor mijn ontbrekend ticket tot Bucuresti, de grootste „zorg“ van deze „treinslag“ tussen Istanbul en Bucuresti. Er zit dan niets anders op dan wat geld uit de automaat te halen zodat ik eten en drank kan kopen voordat ik nog wat fotootjes neem van de stationsomgeving. Ik heb nl twee uur wachttijd voordat mijn volgende trein vertrekt met bestemming Ruse. Voordat ik vertrokken ben met de volgende trein heb ik nog een pijpje gestopt en een biertje gekocht in het stationsbuffet. Niet omdat ik zo dorstig was maar uit principe na meer dan een maand reizen in (een) land(en) waar alcohol niet getolereerd word in het openbaar!

Het is een leuk weerzien van deze stationnetjes waar ik zoveel keer met een slaaptrein gestopt ben. Het is geruststellend dat in de laatste 15 jaar er bitter weinig veranderd is aan deze stationnetjes.
In Ruse, opnieuw een origineel station, moest ik in een bijna volledig leeg station wachten. Gelukkig kon ik samen met een Argentijns koppel op de laatste trein naar Bucuresti. Na de nogal onvriendelijke grenscontrole in het station van Ruse zijn Mathias en Samanta uit Argentinië en ik samen gaan zitten in deze praktisch volledig leeg dieseltreintje. Het is werkelijk opvallend hoe veel Argentijnen rond reizen in de wereld. Zij moeten de meest bereisde nationaliteit zijn in de wereld. De tijd samen met deze vriendelijke zielen heeft ervoor gezorgd dat de rit in de laatste trein van mijn „treinslag“ in geen tijd verlopen was. Toen wij in Bucuresti Nord uitstapten stond mijn host te wachten op mij ... hoe lief! Ik heb dan maar vlug afscheid genomen van Argentinië en samen met mijn host de metro genomen naar hun gezellig appartement. S’ avonds hebben wij dan de avond gezellig doorgebracht, pizza besteld, een paar biertjes gedronken en toen ... viel in omver van slaap!

Dag 129 : 12502 / 492 Istanbul Halkali (Servis uit Sirkeci) - Dimitrovgrad (Bulgaria) 04h57 (27-02-2019

Een trage start, zoals de voorgaande ochtenden bij Naz, maar de zon riep mij naar buiten om de bosborus te verkennen tijdens mijn laatste vrije uurtjes in Istanbul. Mijn rugzak is al klaargemaakt voor deze avond en de vele treinen uit Turkije terug in Europa. Een symbolische reis vandaag. Het verlaten van Azië en bijna het einde van mijn 5 maanden. Na het ontbijt en wat socializing ben ik uiteindelijk toch naar buiten gegaan voor een verkenning van de Uskudar omgeving. Vanhier zijn er prachtige uitzichten over de Bosborus en de Europese kant van Istanbul. Vooral s’ avonds schieten mij woorden te kort om de schoonheid van de Bosporus te beschrijven. Na mijn kort bezoek aan Uskudar en de maiden tower heb ik een ferry genomen naar Sirceci waar ik terug gekeerd ben naar Uskudar en Kadikoy met de Marmaray metro. Ik kan niet genoeg krijgen van heen en weer te reizen tussen Europa en Azië met de Marmaray!

Helaas ben ik de tijd een beetje uit het oog verloren en was ik aan de late kant terug bij Naz voor de aankomst van Fatih. Maar met een tasje koffie en een zelfgemaakt koekje van Naz die dringend weg moest, was het een leuk weerzien van Fatih na zijn bezoek in Brugge 4 jaar geleden. Opnieuw doordat wij de tijd uit het oog verloren waren was er geen tijd nog iets te bezoeken in Istanbul en heeft Fatih mij naar Uskudar gereden voor een prachtig zicht op de Maiden tower en Europees Istanbul met de ondergaande zon. Gewoon PRACHTIG!!! Nog een maaltijd met „meatballs“ die eigen geen meatBALLS waren, gewoon lekker vlees EN toen moest ik afscheid nemen van Fatih en Turkije. Symbolisch.
Van Uskudar een laatste maal de Marmaray en aansluitend bus MR1, zeg maar de tijdelijke vervanging van de Marmaray, tot het eindpunt. Grappig toen ik uitleg vroeg was er een Turkmeense dame die mij geholpen heeft en op de bus maakten mijn vlaggetjes op de rugzak indruk waarna twee Afgaanse werkers in Istanbul mij aanspraken. Wat is de wereld toch een kleine plaats. Van het eindpunt van MR1 moest ik nog het nieuw niet in gebruik genomen station zoeken. Iets wat toch een klein uur in beslag genomen heeft ... een klein stress momentje, vooral toen de straathonden mij probeerden weg te jagen.
In het niet afgewerkt station heb ik dan nog een uurtje tijd over, gezien het moeilijk traject met de metro en bus niet overdreven lang, en toen stond onze 3 rijtuig sterke trein te wachten op ons. 6 personeelsleden, 4 passagiers en 3 rijtuigen. Niet bepaald het hoogseizoen van internationaal treinreizen tussen Turkije en Europa!

Maar goed, kort voor het vertrek kwam er één Argentijnse toerist in de coupé naast mij en natuurlijk ben ik samen met Estaban gaan zitten. Tot na de Bulgaarse grenscontrole zijn wij samen gebleven, „samen sterk“, een moto dat soms van toepassing is als reiziger, en dan hebben wij afscheid genomen met de belofte elkaar opnieuw te ontmoeten in de toekomst. En belofte maakt schuld.
De Turkse / Bulgaarse grenscontrole is zoals altijd een beetje dubieus. Allereerst is deze grens uitzonderlijk omdat de passagiers moeten uitstappen en naar de controle wandelen. Dit is nog steeds zoals de vorige malen dat ik deze grens passeerde. Gelukkig zijn er nu bitter weinig te controleren mensen waardoor er geen chaos was. Deze maal namen de grenswachters wel foto’s van onze paspoorten, ook de mijne. Er moet hier toch ergens corruptie in het spel zijn, al heb ik nog niet ontdekt welke. Maar goed, perfect op tijd is onze trein de het grensstation verlaten richting Bulgarije grens. Maar dat is voor het volgende reisverslag ...

Dag 128 : Een volle Servas dag in Istanbul

Deze morgen is het nog koud maar de sneeuw en regen is over, een grote stap vooruit! Lang blijven liggen in bed is dus een slimme beslissing geweest. Na opnieuw een uitgebreid ontbijt van Naz zijn wij samen naar de zee gewandeld. Nog steeds koud en bewolkt maar een leuke wandeling samen met Naz. Na een dessert is mijn host vertrokken, werk verplichtingen, en zit ik hier te tokkelen totdat het tijd is om naar een andere Servas lid te gaan voor thee. Mijn negatief gevoel over Istanbul is volledig over ... dankzij de vele warme Turken die hier leven.

S’ avonds ben ik dan van Goztepe naar Bostanci gewandeld in Istanbul om Eren en zijn family te ontmoeten. Een energiek koppel waar ik eerst bij ging overnachten maar uiteindelijk niet doordat mijn verblijf in Istanbul korter was dan voorzien. Ik kreeg lekker eten, een biertje en een warm en uitbundig ontvangst van dit optimistisch Turks koppel. Een prachtige afsluiter van een leuke en ontspannende dag. Ik viel als een engeltje in slaap na de wandeling terug naar Naz.

Dag 127 : Marmaray metro en een Gast voor Cay en Sinem in Istanbul

 

Deze morgen heeft Naz mij een prachtig Turks ontbijt voorgeschoteld, alleen voor het brood moest ik de sneeuw trotseren en deze gaan kopen om de hoek. Samen hebben wij gezellig ontbeten, Turkse Cay, verschillen tussen Turkije en Groot Brittannië en de pro en cons voor Couchsurfing. Naz moest dan weg voor haar werk en ik heb nog even gewacht totdat de machine klaar was voor mijn was uit te hangen. Terwijl kon ik ook effe aan dit verslag verder tokkelen ... en de fotootjes bekijken.

 

 

Voordat ik Musa ontmoet in Kadikoy heb ik eerst vlug de nieuwe Marmaray metro getest. Het is prachtig om voor de eerste maal in mijn leven een metro te nemen van Azië naar Europe en aan half uurtje later van Europe naar Azië onder de bosporus. Een heel simpele actie voor minder dan 5 Lira (1€) maar een grote symbolische actie. Een project dat bijna 10 jaar vertraagd is maar een enorme positieve impact zal hebben op het transportvraagstuk van Istanbul, een stad van 20 miljoen bewoners. Ik moet zeker terug komen als de Marmaray volledig geopend is.

Maar goed een uurtje te laat en totaal afgekoeld in de gietende regen en sneeuw hebben Musa en ik elkaar gevonden. Na wat Simet [De typische ronde broodjes dat je kan kopen in de kiosks overal in de steden in Turkije.] te kopen heb ik Musa geleid (Ja, ik heb de Turk moeten leiden door het openbaar vervoer ...!) met de bus tot Naz, mijn host. Samen hebben wij dan genoten van de koekjes, de Simet en de Cay dat Nazife ons voorgeschoteld heeft. Het was werkelijk een gezellig namiddag met twee leuke mensen rond de tafel. Samen hebben wij verschillende levens en politieke vraagstukken op tafel gelegd en hadden een grote discussie over de pro en contra’s te vergelijken tussen leven in Europa en leven in Turkije. 

S’ avonds hebben Naz en ik nog in haar kleine zeteltjes voor het raam met de warme chauffage gezellig gepraat over het leven totdat wij beiden in slaap vielen. Tot morgen, voorlaatste dag Istanbul.

Dag 126 : YHT Ankara - Istanbul

Deze morgen voelde ik mij een stuk beter dan twee dagen geleden. Mijn keelontsteking is een stuk beter deze morgen en ik voel mij meer uitgeslapen. Twee nachten op mijn eigen zetel in de PC kamer heeft wonderen verricht.
Omdat het zaterdag is heeft Bucur een uitgebreid ontbijt klaargemaakt voordat ik naar het treinstation gevoerd werd. Ik vond het toch een emotioneel afscheid van deze lieve mensen die mij zo ongeremd in hun armen genomen hebben. Ik heb geen afscheid genomen maar een „tot weerziens“ gedaan.
Prachtig op tijd was ik afgezet aan het tijdelijk YHT station van Ankara voor mijn trein YHT 81005 naar Istanbul al geopend was voor boarding en net toen ik deze zin aan het intikken was sloten de deuren en reden wij het station buiten. Istanbul here we come.

Bijna direct stond ik op de straat vanuit Pendik station en was ik in de regen aan het wandelen richting Pendik metro, ongeveer één kilometer de berg opwaarts. Nogal koud en nat. In Pendik metro had ik dan het groot probleem dat ik aan de machine gaan Istanbulkart kon kopen voor het openbaar vervoer! Kom dat tegen ... gelukkig was er een vriendelijke Turkse die mij met haar kaart binnen liet ... God zij dank, euh, ik bedoelde Allah zij dank.
Eenmaal aangekomen in Kadikoy metro ben ik naar buiten gegaan om de bittere koude wind met sneeuw te trotseren. KOUD dat het was ... ONVOORSTELBAAR!!!! Ik was in een klontje ijs veranderd in enkele minuten tijd. Na aan een kiosk mijn Istanbulkart gekocht te hebben ben ik in een te dure terras gaan neerzetten voor kebab en een Turkse thee of drie. Ik had dat nodig, zucht!

Ik kon met mijn Istanbulkart een bus nemen, maar omdat ik zo veel tijd over had EN ik het nog steeds koud had heb ik besloten de enkele kilometers naar mijn nieuwe host haar place te wandelen. Pijnlijk met mijn rugzakje maar ... wel warm door de fysieke inspanning. Perfect op tijd stond ik voor Nazife’s deur en werd ik ontvangen met warme soep en hele maaltijd. Ik was zo gelukkig rond de radiatoren te zitten samen met Naz en ik heb zo genoten van de maaltijd en haar warme ontvangst. S’ avonds was ik zo vermoeid dat ik zonder enige probleem in slaap viel ... zelf in het bedje dat te kort was.

Dag 125 : Attaturk dag in Ankara

 

Een relatief korte nacht maar eentje met een zeer diepe slaap. Ik was zo kapot dat je een atoombom mocht laten afgaan direct naast mij ... ik zou nog blijven slapen. Bucu heeft na mijn douche ontbijt gemaakt voor mij en geholpen met de was in de machine te steken. Nog steeds vermoeid maar met goede moed ben ik dan op aanraden van Serdar met de metro naar het Mausoleum van Attaturk gegaan. Een indrukwekkende constructie voor de verheerlijking van Attaturk en tot mijn grote verbazing zijn idealen. Zoals democratie, seculaire staat, ... al de principes die de laatste jaren begraven worden in de naam van Attaturk. Ik voel mij zeer triest voor het Turkse volk dat het harde werk van deze intelligente man in de laatste tientallen jaren in zijn naam teniet gedaan wordt. Volgens Attaturk verdient het Turkse volk deze idealen ... ik moet hem gelijk geven. Helaas denken de huidige leiders hier anders over. Hopelijk is er nog tijd voor het Turkse volk hun politieke koers te veranderen voordat alles verloren is.
Na het grootste deel van de dag in het Mausoleum rond te lopen stond ik in de late namiddag terug bij Bucu en werd ik opnieuw met open armen ontvangen. Vandaag een stukje minder ziek en vermoeid dan gisteren en de rest doet deze lieve family mij vergeten. Maar nu is het tijd voor een korte siesta of anders zal ik het niet overleven.

 

 S’ avonds hebben wij opnieuw prachtig samen gegeten. Zo lekker en zo gezellig met deze lieve family ... Turkse gezelligheid. Na het eten bleek dat wij allemaal Star trekkies fanaten zijn en hebben wij voor het slapen gaan samen de laatste aflevering bekeken van star trek discovery. Slaap wel ...

Dag 124 : Wisselen van host in Ankara

Gelukkig heb ik deze ochtend een beetje kunnen uitslapen en langzaam mij klaarmaken en wat tokkelen op mijn laptopje. Net zoals gisteren wil ik niet te veel doen vandaag, omdat ik morgen ook nog iets wil doen en er nog steeds zo weinig te doen is in Ankara. Het was al na de middag toen ik met mijn rugzakje buiten de deur stond en ik dan effe stopte bij dezelfde plaats voor ontbijt als gisteren. Nog steeds even lekker en goedkoop als gisteren ...

De volgende stop was opnieuw het station om mijn grote rugzak opnieuw voor 10 Lira in een kotje te plaatsen voor bewaring. In de enkele uren dat ik tijd over had heb ik onder een prachtige warme zon nogmaals tot het park van de oude stad gewandeld en een pijpje gestopt. Ik had mij er niet aan verwacht maar nadat ik langzaam mijn rugzakje afgehaald had en de metro genomen had tot mijn nieuwe family host stond ik in een andere wereld. Een officier bij het leger en zijn family zijn zo’n lieve mensen, zo vriendelijk ... ik voelde mij direct met open armen ontvangen. Ik kreeg meteen een uitgebreide lekkere maaltijd voorgeschoteld en als dessert Turkse raki (40% alcohol) totdat ik en mijn hosts bijna van de tafel gerold zijn. Sinds ik de deur binnen gekomen ben totdat ik omver viel in bed hebben wij bijna non stop gepraat over ... wel alles mogelijk denkbaar. Ik ben totaal kapot van vermoeidheid maar zo gelukkig!!!

 

Dag 123 : Eerste volle dag in Ankara

Deze morgen heeft mijn host zijn sleutel achtergelaten voor mij vandaag, wat een vertrouwen! Na een luie start, een warme douche ben ik eerst in de directe buurt rondgewandeld om ontbijt te vinden en wat praktische aankopen te doen van o.a. papieren zakdoekjes. De laatste 3 dagen heb ik bijna mijn ganse stock erdoor gejaagd!!! Ik ondervind toch de economische problemen van Turkije en de hogere prijzen van Ankara. Mijn ontbijt viel nog mee, 10 Lira (1,5€) met een cay inbegrepen. De tip van mijn host was goed. In de supermarkt enkele huizen verder heb ik douchegel en een grote stock papieren zakdoekjes gekocht voor het immense bedrag van 70 Lira. Het is duidelijk dat dit artikelen zijn die Turkije geïmporteerd ... DUUR!!!

Nadat ik mijn boodschappen thuis binnen gegooid heb was het tijd om opnieuw de nieuwe S-bahn te nemen voor wat toeristisch activiteiten in Ankara, een stad dat eigenlijk niets te bieden heeft. Deze middag heb ik maar één bestemming, Ankara Kalesi. In het stadscentrum op een rots (euh ... berg) staan er nog twee kastelen met een verzameling oude kleine huisjes. Niet zo bijzonder, maar het enige oude deel van de stad pre Attaturk. In de warme middagzon een ontspannende wandeling in het centrum, ideaal voor een luie dag. Na deze toeristische trip ben ik terug naar huis gegaan voor enkele uren siësta en administratief werk aan mijn reisblog. Deze avond wordt het een lange en leuke avond.
Na de sleutel af te geven aan mijn host ben ik met de metro naar een shopping centre van Ankara om Burca te ontmoeten, een nieuwe CS host in Ankara. 5 minuten nadat ik aan de juiste uitgang stond [Zeker 10 minuten moeten zoeken, metro station Kizilay is een ondergrondse shopping centre dat meer op een doolhof lijkt!] stond „batgirl“ om mij af te halen. De komende uren heb ik enorm genoten van deze intelligente dame, een sociale werkster die voornamelijk met Syria vluchtelingen werkt. Met wat cay en een typisch vegetarisch Turks eten tussendoor vond ik het een prachtige avond. Maar helaas, zij moest gaan slapen, wel ze viel letterlijk in slaap voor mijn ogen, want voor haar is het morgen werkdag. 

Toen Ahmed mijn host mij oppikte voor zijn deur dacht ik dat de dag voorbij was, maar het tweede deel van de avond begon nog maar pas. Samen met zijn vrienden hebben wij nog wat gaan eten, het eten met Burca was lekker maar klein, en dan samen naar zijn appartement voor een gezellige afsluiter tot in de vroege uurtjes ... alweer. Rusten zit er weeral niet in, hopelijk heb ik wat slaap bij mijn volgende host in Ankara.

Dag 122 : Aankomst in Ankara

Deze morgen ben ik rustig wakker gekomen en heb ik voor de eerste maal het toilet getest van mijn rijtuig. Het was een Europees zit toilet ... ben ik een gelukkig man! In afwachting van aankomst nog wat op mijn laptopje tokkelen, enkele berichtjes op whatsapp en nog wat genieten van het uitzicht ... dat niet meer zo denderend is. De omgeving Ankara heeft weinig natuurpracht, enkele de stadjes met appartementsgebouwen.

Eenmaal met een kleine twee uur vertraging aangekomen in Ankara Gari (Station) ben ik begonnen met mijn lijst „to do’s“ voordat ik kon ontspannen. Allereerst mijn rugzak(je) in bewaring geven. Helaas zijn er alleen maar automaten en ik had geen geschikte biljetten bij mij. De dame van ‚tourism info’ heeft voor mij een 20 Lira gewisseld aan het loket en dan kon ik met hulp van de kapper van het station mijn bagage opbergen. Dat was missie 1, voor 10,5 Lira.
De volgende missie, eens bekijken of in tegenstelling tot de TCDD webpagine het toch niet mogelijk is mijn ticket te kopen voor de „Sofia expressi.“ En ja, na een tweetal keer te vragen kon ik bij een niet Engelstalige dame aan loket nr 1 in het nieuw YHT stationsgebouw (Het nog niet in gebruik genomen immens groot stationsgebouw van Ankara!) mijn ticket kopen tot het eerste grote station in Bulgarije, Dimitrograd. 131 Lira (21€) met een reservatie voor een bedje couchette inbegrepen, niet slecht. Helaas is de spoorlijn vanuit Sirkeci Gari gesloten en zal ik eerst een uur met een Servis (autobus) van TCDD moeten rijden tot het eerste station in gebruik. Maar goed, zorgen voor later. Het is zeer goed nieuws dat ik mijn reservatie binnen heb zodat ik mijn hosts in Bucaresti kan bevestigen. Een zorg van mijn schouders.

Omdat ik toch zo veel tijd heb in Ankara besloot ik eerst een „Ankara kaart“ met 4 ritten (6 + 10 Lira) aan te kopen in de metro en dan effe de nieuwe „S-bahn“ van Ankara uit te testen tot het station YHT van Ankara. Hier vertrekken momenteel alle hoge snelheidstreinen (YHT) van Turkije uit Ankara. Dit verliet zeer vlot in de splinternieuwe treinen en stations. Toen was het al in de namiddag wanneer ik terug in Ankara Gari stond. Dus nog maar effe tot het centrum gewandeld en terug om wat tijd te doden. Leuk in de prachtige middagzon. Maar ik was toch blij dat ik mijn rugzakje terug uit de bagage kon nemen en naar mijn host „getreind“ ben. Natuurlijk was ik te vroeg en heb ik eerst nog een tweetal cay’s gedronken op de hoek voordat ik op de straat kwam staan voor de ontmoeting met mijn host. Blijkbaar heb ik hierbij zoveel aandacht getrokken dat de politie speciaal voor mij buiten gekomen was om te controleren of ik geen terrorist ben of nog iets ergers. Na wat gebruikelijk „macho“ gedrag met paspoort controle e.d., maar zonder smeergeld, zijn ze na 5 minuten vertrokken. Gelukkig heb ik mijn lach kunnen inhouden. Nu zit ik hier binnen te wachten tot mijn host terug is van zijn patiënt bezoek. Jawel, weeral een dokter als host in Turkije! Wel een therapeut.
S’ avonds heeft Ahmed mij nog iets klaargemaakt en hebben wij thee gedronken en gepraat over Turkije, echte reizigers en het lekkere eten van Turkije tot in de vroege uurtjes. Tot zover mijn voornemen voor lange nachtrust in Ankara om wat te bekomen van mijn keelontsteking. Ik zou schrijven tot morgen maar helaas, het is al de volgende dag ...

Dag 121 : Dogu expressi Erzurum - Ankara

Deze morgen ben ik geradbraakt opgestaan en zoals gewoonlijk een douche en dan een lekker ontbijt met mama Furkan. Nadat ik mijn rugzakje gemaakt had was het tijd om afscheid te nemen. Ik zal deze lieve familie missen ...
Maar goed, een allerlaatste maal met bus G1 naar het centrum en een uurtje voor vertrek stond ik in het station van Erzurum te wachten op mijn treintje. Gelukkig was er wat „vertier“ tijdens het wachten. De „sneeuwfrees“ werd klaargemaakt voor een sneeuwruimingsactie tussen Erzurum en Kars. Met de sneeuwbuien van de laatste dagen geen overbodige luxe.

 Dogu expressi rijdt Erzurum binnen

Toen was het bijna tijd. Door de veiligheidscontrole en daar kwam het treintje binnen gereden, de dogu expressi van Kars naar Ankara. Een nieuwe toeristische attractie. Perfect op tijd het station binnen en een half uur te laat het station buiten. En direct na het vertrek stonden we alweer stil naast het splinternieuwe goederen emplacement van de TCDD aan de rand van Erzurum. In de laatste 10 jaar is er toch wat veranderd voor de spoorwegen van Turkije. Toen ik het ticket gekocht had voor deze reis was ik één iets uit het oog verloren, nl dat het een reis is van 20 uur ... en ik geen eten of drank voorzien heb, oops! Maar gelukkig zijn er vriendelijke Turken in mijn rijtuig en ik heb deze namiddag al tweemaal eten gekregen, een redding in de nood. Lang leve vriendelijke Turken! Wat niet veranderd is, is de natuur. Prachtige bergen, nauwelijks bewoond. Het eerste gedeelte van Erzurum nog bedekt met Sneeuw, maar nu we de bergketen doorkruisen voor de volgende grote stad Sivas is de sneeuw weg en geeft de ondergaande zon een mooi gloed aan de droge, kale bergen van deze streek. Reizen per trein is altijd een stuk romantischer dan reizen met een ecologisch onverantwoorde bus!

 In een klein stationnetje ...

Toen het al donker was heb ik besloten naar het restaurant wagon te gaan omdat ik zo’n dorst had. Tot mijn grote vreugde kwam ik halfweg in een ander rijtuig Stefan en Vivi tegen! Het Duits koppel waarmee ik samen ontbijt heb gegeten in Tblisi, Georgië, bij Mary Ellen van Servas. Wat een toeval ... dat wij elkaar op dezelfde trein tegen het lijf lopen. Hun plan om van Armenië naar Iran te rijzen is in het water gevallen omdat hun drie visum aanvragen voor Iran mislukt zijn. Uiteindelijk hebben ze dan besloten terug te reizen via Armenië, Georgië en Turkije naar Europa waar ze opnieuw met de fiets zullen reizen. Echter reiziger naar mijn hart! Ik hoop ze terug te zien in Brugge met de fiets!
Met deze blijde gedachte ben ik terug naar mijn wagon gegaan en heb ik toch min of meer wat kunnen slapen in mijn stoel ondanks de vele haltes en passagiers die regelmatig in en uitstapten EN de vele huilende kindjes!

 Stefan & Vivi & mijzelf in het restaurantwagon

Dag 120 : Bus Oltu - Erzurum

 

Deze morgen ben ik laat opgestaan, alsook Oguzhan, en een ontbijt met zijn moeders lekkere snacks later was het tijd om het busje / taxi te bellen. Tegen de middag hadden wij afscheid genomen en zat ik in het busje, met de zelfde chauffeur die gisteren een theestop maakte, een 2,5 uur later stond ik na een prachtige rit in de zon en tussen besneeuwde bergen terug in het centrum van Erzurum, en dat voor 25 lira (4€), toch nogal duur voor „openbaar vervoer“!
Maar goed, nu zit ik hier bij Furkan en mama Furkan, dit in te tokkelen en zo meteen een welverdiende siesta. Hopelijk is mijn keelontsteking een stuk beter tegen morgen!
S’avond hebben wij samen voor de allerlaatste maal genoten van mama’s Furkan’s lekkere eten, maar helaas heb ik daar niet veel van genoten. Ondertussen is mijn keelontsteking verslechterd en voel ik mij doodziek! Furkan heeft mij nog geholpen met informatie over de Sofie expressi en dan ben ik als een kaartenhuisje in mijn zetel ineengestort. Tot morgen ...

Dag 119 : Bus Erzurum - Oltu

Opnieuw een rustig begin van de dag, ontbijt met moeder Furkan en ben ik naar bushalte Lisesi gegaan in het centrum om op een busje van „oltu tur“ te wachten. Na een uur wachten kwam er een ander busje te voorschijn dat ik genomen heb ... helaas stopte de chauffeur aan de andere kant van de stad voor een theepauze. Dus ben ik maar met een frustratie terug naar mijn bushalte gewandeld en jawel, daar stond het juiste busje. Een kleine 2 uur om een busje te vinden. Maar goed, het juiste busje reed ook naar de andere kant van de stad naar een klein otogar aan de achterzijde van het station waar wij in een identiek busje moesten stappen voor Oltu. De twee uur durende rit tussen besneeuwde bergen en een over gedimensioneerde en slecht onderhouden „snelweg“ kon aanvangen. Een waar genot, het zicht op de prachtige natuur met verlaten bergen in het binnenland van Turkije.

 Oude kerk

Oltu kasteel

In Oltu ben ik in het „centrum“ uitgestapt en 5 minuten later stond ik bij mijn host. Een universiteit student die grote plannen heeft voor de toekomst. Zoals een reis van 1 jaar met zijn vriendin in Azië. Deze namiddag heeft Oguzhan mij een volledige toer gedaan van „Otu stad.“ Het nieuwe stadshuis, een oude moskee en het kasteel van Oltu dat al 5 jaar gesloten is voor renovatie. Helaas moet de eerste steen nog verlegd worden! Als laatste stop, deze avond, was een lokaal „kebab“ place. Niet zoals in Europa, maar een waar festijn op mijn bord. Er is zoveel lekker eten in Turkije ... ik kwijl alleen door eraan te denken!
Tot ver in de nacht hebben wij, met een tas koffie, nog gepraat over Oltu (dorpje ...), Turkije, politiek, Syria, ... en alle mogelijke onderwerpen. Een waar intellectueel festijn. Maar goed, ik werd nogal moe en ook een opkomende keelontsteking hielp niet ... dus slaap wel!

Lekker eten !!!