Dag 127 : Marmaray metro en een Gast voor Cay en Sinem in Istanbul

 

Deze morgen heeft Naz mij een prachtig Turks ontbijt voorgeschoteld, alleen voor het brood moest ik de sneeuw trotseren en deze gaan kopen om de hoek. Samen hebben wij gezellig ontbeten, Turkse Cay, verschillen tussen Turkije en Groot Brittannië en de pro en cons voor Couchsurfing. Naz moest dan weg voor haar werk en ik heb nog even gewacht totdat de machine klaar was voor mijn was uit te hangen. Terwijl kon ik ook effe aan dit verslag verder tokkelen ... en de fotootjes bekijken.

 

 

Voordat ik Musa ontmoet in Kadikoy heb ik eerst vlug de nieuwe Marmaray metro getest. Het is prachtig om voor de eerste maal in mijn leven een metro te nemen van Azië naar Europe en aan half uurtje later van Europe naar Azië onder de bosporus. Een heel simpele actie voor minder dan 5 Lira (1€) maar een grote symbolische actie. Een project dat bijna 10 jaar vertraagd is maar een enorme positieve impact zal hebben op het transportvraagstuk van Istanbul, een stad van 20 miljoen bewoners. Ik moet zeker terug komen als de Marmaray volledig geopend is.

Maar goed een uurtje te laat en totaal afgekoeld in de gietende regen en sneeuw hebben Musa en ik elkaar gevonden. Na wat Simet [De typische ronde broodjes dat je kan kopen in de kiosks overal in de steden in Turkije.] te kopen heb ik Musa geleid (Ja, ik heb de Turk moeten leiden door het openbaar vervoer ...!) met de bus tot Naz, mijn host. Samen hebben wij dan genoten van de koekjes, de Simet en de Cay dat Nazife ons voorgeschoteld heeft. Het was werkelijk een gezellig namiddag met twee leuke mensen rond de tafel. Samen hebben wij verschillende levens en politieke vraagstukken op tafel gelegd en hadden een grote discussie over de pro en contra’s te vergelijken tussen leven in Europa en leven in Turkije. 

S’ avonds hebben Naz en ik nog in haar kleine zeteltjes voor het raam met de warme chauffage gezellig gepraat over het leven totdat wij beiden in slaap vielen. Tot morgen, voorlaatste dag Istanbul.