Deze morgen ben ik vroeg opgestaan, ik was de eerste vandaag, douche, ontbijt en dan op weg naar het treinstation van Sivas. Met wat taalproblemen is het mij toch uiteindelijk gelukt twee tickets te kopen van Sivas naar Divrigi en terug. Ik begreep niet direct dat je ook voor een stoptrein je paspoort moet voorleggen!
Op het modern en comfortabel dieseltreintje viel ik al snel in slaap terwijl mijn trein al kronkelend door de bergen en tussen de sneeuw zich een weg baande naar mijn bestemming vandaag. Zowel Sivas als het station van Divrigi zijn prachtige voorbeelden van oude mooi onderhouden stationsgebouwen. Helaas zijn de spoorwegen een uitzondering in Turkije wat betreft het behouden van oude gebouwen.
Maar goed, in Divrigi ben ik dan van het station de heuvel opgewandeld tot het oude centrum van de stad met meerdere tombs, prachtige oude gebouwen die helaas vaak niet onderhouden worden en instorten, de grote moskee en een gedeeltelijk gerestaureerd kasteel boven op de berg. De grote moskee is in renovatie maar is nog steeds indrukwekkend en de reden waarom je naar dit stadje moet komen. Van het kasteel is er niet veel meer over, maar het uitzicht van boven over de stad is prachtig van hier. Mijn grootste logistiek probleem van vandaag was eten vinden. Praktisch alles was gesloten alsof ik in een spookstad rondliep ... een vreemd gevoel. Gelukkig heb ik toch één „posh“ kebab restaurantje gevonden waar ik iets kon eten. Voor dat ik het wist had ik alles bekeken en afgelopen in Divrigi en besloot ik dan maar terug naar het station te wandelen om het vertrek van mijn trein af te wachten.
In hetzelfde dieselstel reed ik opnieuw al kronkelend de berg af in een prachtig ondergaande zon. Deze maal zaten er meer dan 10 passagiers op de trein in tegenstelling tot de heenrit en kon ik zo goed niet slapen ... maar het zicht op de bergen en de zon was het meer dan waard.
Toen ik eenmaal terug bij mijn host was heeft hij samen met zijn vriendin een soort „Turkse stoofpotje“ gemaakt voor mij. Zeg nog eens dat Turkse mannen niet kunnen koken (en kuisen!). Dat was het perfect einde van een lange dag in de Turkse bergen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten