Opgestaan, douche en dan afscheid genomen van een zeer slaperige dokter Sahila van Kars. Een nieuw lid van de CS gemeenschap met potentieel voor de toekomst. Het begint bijna een traditie te worden dat ik dokters ontmoet in Turkije.
Na een korte wandeling tot het station, met onderweg wat ontbijt, stond ik na de security controle in de wachtzaal. Even later stond de trein aan het perron en haastte de passagiers zich zo snel mogelijk op deze trein. Het zal de bittere koude buiten zijn die iedereen naar binnen jaagt. Dat was toch in mijn geval zo. Laat de 4 uur durende rit door de prachtige witte bergen onder een schitterende zon van Anatolië maar komen, ik ben er klaar voor want mijn verslag is geschreven. Tijdens de rit zou het ook gegaan zijn want het spoor Kars - Erzurum is net zoals het spoor Kars - Georgië bijna volledig vernieuwd en de rit verloopt een stuk zachter zonder de originele metalen dwarsliggers van de aanleg van deze lijn!
Eenmaal in het mooie station van Erzurum zat ik een uurtje vast in het station door wat verwarrende whatsapp berichtjes tussen mijzelf, Furkan en zijn moeder, mijn nieuwe hosts voor de komende dagen. Maar uiteindelijk is het gelukt hun adres tot bij mij te krijgen en een zwaar uur wandelen later stond ik bij mama Furkan. Met wat lekker Turkisch eten en de wifi code was ik alweer een stuk meer energiek.
‚S avonds heb ik dan eindelijk Furkan nog kunnen ontmoeten na een lange werkdag en bezoek aan zijn vriendin voor valentijn. [Ja heren, ook in Turkije een gevaarlijke dag om te vergeten!!] Het was een warme welkom [Vooral nadat de verwarming terug in actie kwam, pppfff moderne techniek!] dat ik vandaag van Furkan en vooral zijn moeder heb mogen krijgen. Een hele lieve family ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten