Een trage start, zoals de voorgaande ochtenden bij Naz, maar de zon riep mij naar buiten om de bosborus te verkennen tijdens mijn laatste vrije uurtjes in Istanbul. Mijn rugzak is al klaargemaakt voor deze avond en de vele treinen uit Turkije terug in Europa. Een symbolische reis vandaag. Het verlaten van Azië en bijna het einde van mijn 5 maanden. Na het ontbijt en wat socializing ben ik uiteindelijk toch naar buiten gegaan voor een verkenning van de Uskudar omgeving. Vanhier zijn er prachtige uitzichten over de Bosborus en de Europese kant van Istanbul. Vooral s’ avonds schieten mij woorden te kort om de schoonheid van de Bosporus te beschrijven. Na mijn kort bezoek aan Uskudar en de maiden tower heb ik een ferry genomen naar Sirceci waar ik terug gekeerd ben naar Uskudar en Kadikoy met de Marmaray metro. Ik kan niet genoeg krijgen van heen en weer te reizen tussen Europa en Azië met de Marmaray!
Helaas ben ik de tijd een beetje uit het oog verloren en was ik aan de late kant terug bij Naz voor de aankomst van Fatih. Maar met een tasje koffie en een zelfgemaakt koekje van Naz die dringend weg moest, was het een leuk weerzien van Fatih na zijn bezoek in Brugge 4 jaar geleden. Opnieuw doordat wij de tijd uit het oog verloren waren was er geen tijd nog iets te bezoeken in Istanbul en heeft Fatih mij naar Uskudar gereden voor een prachtig zicht op de Maiden tower en Europees Istanbul met de ondergaande zon. Gewoon PRACHTIG!!! Nog een maaltijd met „meatballs“ die eigen geen meatBALLS waren, gewoon lekker vlees EN toen moest ik afscheid nemen van Fatih en Turkije. Symbolisch.
Van Uskudar een laatste maal de Marmaray en aansluitend bus MR1, zeg maar de tijdelijke vervanging van de Marmaray, tot het eindpunt. Grappig toen ik uitleg vroeg was er een Turkmeense dame die mij geholpen heeft en op de bus maakten mijn vlaggetjes op de rugzak indruk waarna twee Afgaanse werkers in Istanbul mij aanspraken. Wat is de wereld toch een kleine plaats. Van het eindpunt van MR1 moest ik nog het nieuw niet in gebruik genomen station zoeken. Iets wat toch een klein uur in beslag genomen heeft ... een klein stress momentje, vooral toen de straathonden mij probeerden weg te jagen.
In het niet afgewerkt station heb ik dan nog een uurtje tijd over, gezien het moeilijk traject met de metro en bus niet overdreven lang, en toen stond onze 3 rijtuig sterke trein te wachten op ons. 6 personeelsleden, 4 passagiers en 3 rijtuigen. Niet bepaald het hoogseizoen van internationaal treinreizen tussen Turkije en Europa!
Maar goed, kort voor het vertrek kwam er één Argentijnse toerist in de coupé naast mij en natuurlijk ben ik samen met Estaban gaan zitten. Tot na de Bulgaarse grenscontrole zijn wij samen gebleven, „samen sterk“, een moto dat soms van toepassing is als reiziger, en dan hebben wij afscheid genomen met de belofte elkaar opnieuw te ontmoeten in de toekomst. En belofte maakt schuld.
De Turkse / Bulgaarse grenscontrole is zoals altijd een beetje dubieus. Allereerst is deze grens uitzonderlijk omdat de passagiers moeten uitstappen en naar de controle wandelen. Dit is nog steeds zoals de vorige malen dat ik deze grens passeerde. Gelukkig zijn er nu bitter weinig te controleren mensen waardoor er geen chaos was. Deze maal namen de grenswachters wel foto’s van onze paspoorten, ook de mijne. Er moet hier toch ergens corruptie in het spel zijn, al heb ik nog niet ontdekt welke. Maar goed, perfect op tijd is onze trein de het grensstation verlaten richting Bulgarije grens. Maar dat is voor het volgende reisverslag ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten