Maar goed, een allerlaatste maal met bus G1 naar het centrum en een uurtje voor vertrek stond ik in het station van Erzurum te wachten op mijn treintje. Gelukkig was er wat „vertier“ tijdens het wachten. De „sneeuwfrees“ werd klaargemaakt voor een sneeuwruimingsactie tussen Erzurum en Kars. Met de sneeuwbuien van de laatste dagen geen overbodige luxe.
Dogu expressi rijdt Erzurum binnen
Toen was het bijna tijd. Door de veiligheidscontrole en daar kwam het treintje binnen gereden, de dogu expressi van Kars naar Ankara. Een nieuwe toeristische attractie. Perfect op tijd het station binnen en een half uur te laat het station buiten. En direct na het vertrek stonden we alweer stil naast het splinternieuwe goederen emplacement van de TCDD aan de rand van Erzurum. In de laatste 10 jaar is er toch wat veranderd voor de spoorwegen van Turkije. Toen ik het ticket gekocht had voor deze reis was ik één iets uit het oog verloren, nl dat het een reis is van 20 uur ... en ik geen eten of drank voorzien heb, oops! Maar gelukkig zijn er vriendelijke Turken in mijn rijtuig en ik heb deze namiddag al tweemaal eten gekregen, een redding in de nood. Lang leve vriendelijke Turken! Wat niet veranderd is, is de natuur. Prachtige bergen, nauwelijks bewoond. Het eerste gedeelte van Erzurum nog bedekt met Sneeuw, maar nu we de bergketen doorkruisen voor de volgende grote stad Sivas is de sneeuw weg en geeft de ondergaande zon een mooi gloed aan de droge, kale bergen van deze streek. Reizen per trein is altijd een stuk romantischer dan reizen met een ecologisch onverantwoorde bus!
In een klein stationnetje ...
Met deze blijde gedachte ben ik terug naar mijn wagon gegaan en heb ik toch min of meer wat kunnen slapen in mijn stoel ondanks de vele haltes en passagiers die regelmatig in en uitstapten EN de vele huilende kindjes!
Stefan & Vivi & mijzelf in het restaurantwagon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten