Dag 69 : Trein 659 uit Lankaran, terug in Baku

Natuurlijk een uur voordat wij aankwamen ging het licht terug aan en onze dronken wagonbediende trokken bijna de lakens vanonder iedereen. Gelukkig was ik de derde in de race naar het toilet (tweede toilet wilden de wagonbedienden niet openen) deze morgen en kon ik mijn bed oprollen, bagage uitpakken en wachten op aankomst ... een uur later. Traditioneel waren mijn Azeri medepassagiers zeer onder de indruk van de vlaggetjes op mijn rugzak.
In Baku nog effe vechten door de horde taxichauffeurs, de metro in en opnieuw naar hetzelfde hotel. Ik ken de weg al blindelings. Ik ben begonnen met twee nachten te reserveren we zien dan wel verder. In mijn hotel ben ik begonnen met het ontbijt en helaas ben ik de ganse ochtend verloren met een technisch probleem van mijn laptopje ... dat rond de middag gelukkig opgelost is. Helaas een halve dag verloren hieraan ... gggrrr ... ik haat ICT!!!

Ondanks het verschrikkelijke weer ben ik toch effe naar buiten gegaan in de late namiddag voor wat inkopen. De regen maar vooral de koude wind hebben mij snel terug naar binnen gejaagd ... laten we deze dag een verloren dag noemen, ik heb bijna totaal niets gedaan. Gelukkig heb ik nog wat kunnen werken in de avond nadat ik het probleem gevonden heb met mijn oud laptopje!

Dag 68 : Tweede dag Lankaran, wandeling „stad“ en trein 659 naar Baku

 

Deze morgen ben ik (weeral) lang blijven slapen, dit wordt echt een luie reis, en dan naar het prachtig ontbijt met koffie, thee, brood, lokale kaas en bediening in „historisch“ uniform.

Het is opvallend dat in deze stad de werkelijke Azarbaijan te zien is. Vooral witte lada’s in het verkeerd, kapotte straten, slechte straatverlichting en een bazaar die over verschillende straten uitloopt en het „openbaar vervoer“ bestaat hoofdzakelijk uit aftandse oude Mercedes busjes. In een zekere zin voelt het veel natuurlijker aan hier rond te lopen.

 Stalins gevangenis

Het station met een diensttrein

Weeral mijn bagage samen plooien, afgeven aan de receptie en Lankaran volledig verkennen. Er is eigenlijk maar één bezienswaardigheid en dat is Stalins gevangenis maar ... dat was een absolute tegenvaller! Een bakstenen rond gebouw waarvan het dak ingestort is. Er wordt door de stad duidelijk geen belang gehecht aan dit gebouw. De hele middag heb ik dus van het centraal park tot Stalins gevangenis gewandeld, een korte stop bij het treinstation en dan via de zee en de spoorlijn terug naar mijn hotel ... nadat ik in een „Turks café“, of eentje dat toch perfect zou passen in Turkije, een Turkse thee gedronken en een pijpje gestopt heb ... zucht ... een relax moment. Toen ik een uur later weer buiten stond was het al goed afgekoeld en de wind was ook komen opzetten ... in ‚t kort, daar ging mijn motivatie om nog buiten te wandelen. Nu nog wat internetten en dit nog neerschrijven in de bar van mijn hotel met opnieuw een Turkse thee en verwarming.

 Vissersnetten

Relax moment

Na afscheid te nemen van de receptionist, die was zoals vele locals de laatste maand nogal onder de indruk van al de vlaggetjes van de bezochte landen op mijn rugzak, was mijn laatste actie van vandaag met mijn bagage naar het station wandelen en wachten op mijn slaaptrein naar  Helaas was dat niet gerekend op de motregen en het gebrek aan straatverlichting ... vrij vertaald het was toch niet zo’n ontspannende wandeling zoals ik gehoopt had. Maar goed, bezweet en vermoeid stond ik meer dan twee uur voor vertrek in het wachtzaaltje samen met enkele andere treinreizigers. Er was geen twijfel dat iedereen dezelfde trein neemt want er is maar één trein iedere dag in dit station. EN TOEN reeds onze trein langzaam het station binnen (snel is niet mogelijk wegens de goede staat van het spoor!) en natuurlijk is het een race om de eerste in de trein te zijn. Deze maal was die Belgische toerist de allereerste bij de protnitja stond en mocht opstappen. Opvallend is dat de protnitja’s in Azarbaijan te lui zijn om naar paspoorten te vragen. Na een korte babbel met de dame voor mij, kort wegens geen gemeenschappelijke taal, kon ik zoals gewoonlijk mijn bagage onder mijn bed duwen (mijn rugzakje is altijd net iets te groot voor het vak onder de bank), een pitstop in de WC en mijn bed uitrollen en slaap wel ... tot morgen ... zzzz

Trein in aantocht

Dag 67 : Aankomst uit Baku in Lankaran met trein 660

Ondanks het vele komen en gaan op de vele stations heb ik toch nog wat kunnen slapen in platzkarte op trein 660. Met een slakkengangetje en met een vertraging van een half uur kwam ik zonder veel problemen aan in het station waar ik mij door de horde taxi chauffeurs moest werken voordat ik de 3 km kon wandelen tot het busstation en mijn hotel „Xan Lenkeran“. Voor 20€ per nacht incl. ontbijt een waar pareltje ondanks de ligging buiten de stad. Het hotel in Baku was ook 20€ maar een heel stuk minder luxueus!

Let op de dame die de straat kuist!

Tegen zonsopgang stond ik bij mijn hotel maar helaas was ik (natuurlijk) te vroeg voor mijn kamer. Om de tijd wat te doden heb ik, eerst brood gekocht in de miniparket over de straat en dan tot de zee gewandeld en genoten van een prachtige, echt prachtige zonsopgang. Het is jaren geleden dat ik zo genoten heb van een zonsopgang. Maar goed een pijpje en een wandeling over de spoorlijn later [Ik heb wel eventjes de trein moeten laten passeren, maar gezien de toestand van de spoorlijn rijden de treinen toch maar aan een slakkengangetje.] stond ik terug bij mijn hotel en kon ik direct naar mijn kamer. Na wat tijd verloren met het gevecht met de wi-fi, dit hotel heeft verborgen wi-fi en mijn oude laptop heeft hiermee heel veel moeite, zit ik hier toch in de bar mails te schrijven en deze blog. Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik nog buiten zal gaan vandaag ... wat genieten van de luxe van mijn kamer EN uitrusten van de nachttrein.

 De "goede staat" van de Spoorlijn Azarbaijan - Iran!

 Effe plaats maken voor de trein en dan verder wandelen

Einde van een dag in Azarbaijan in grote luxe

Dag 66 : Mijn tweede dag in Baku en trein 660 naar Lankaran

Deze morgen opnieuw goed geslapen en genoten van het ontbijt van mijn hotel. Na nog wat internetten heb ik mijn rugzakje gepakt en alles bij de receptie achter gelaten.
Vandaag ben ik onder een prachtige zon naar buiten gewandeld en heb ik eerst de vernieuwde boulevard bezocht. Flashy op zijn minst de opwaardering van Baku, maar oppervlakkig zoals op de foto van een oud flatgebouw met nieuwe façade steentjes.

Maar goed het was te mooi om waar te zijn, terwijl ik de boulevard aan het wandelen was ging de zon weg en kwam de wind opzetten ... het gevoel was direct om zeep! Toen ik de boulevard beu gewandeld was hebben de wolken mijn plan geschrapt om het kabellift te nemen naar het park op de heuvel (geen zicht door de wolken en te veel wind, koud!) en ik had graag zoals 10 jaar geleden de kinderspoorlijn bezocht (pioneer railway) maar helaas deze kinderspoorlijn is opgebroken! Wat jammer.

Uiteindelijk ben ik in het station beland voor het toilet, hier is het een Europees model, nog wat dollars wisselen en nog meer uitleg over mijn treinticket. Het was mij onduidelijk welk rijtuig nummer en plaats nummer ik had. Na al dat werk knorde mijn maag alweer en ben ik opnieuw naar mijn favoriet restaurant gegaan een straat buiten het station ... deze maal dubbele portie vlees. Om verder de tijd wat te doden, Baku voelt nogal saai aan, ben ik terug naar de boulevard gewandeld zonder de metro te nemen en ondertussen genoten van de lichtjes en de muziek. Tijd om in de receptie te zitten van mijn hotel en dit verslag verder te noteren ... wat is er anders te doen? Na dit verslag en de fotootjes nog wat internetten op de wifi van het hotel voordat we gepakt met de metro afzakken naar het treinstation.

In het station moest ik niet lang wachten in de splinternieuwe stationswachtzaal want mijn alle nachttreinen van vandaag staan uren voor vertrek al aan de perrons. Zo’n klein uur voor vertrek mocht ik al opstappen met de andere passagiers en die Belgische toerist was duidelijk het gespreksonderwerp van de dag. Gelukkig waren de passagier die voor mij sliep begaan met mij [Ik kreeg de raad, zonder dat wij dezelfde taal spraken, mijn bagage en vesten goed weg te stoppen onder de banken omdat het onveilig is op deze trein.] en ook de wagonbedienden deden hun best mij te helpen. Zo’n 10 minuten voor vertrektijd is onze trein dan vertrokken (Dit is de EERSTE maal in mijn leven dat een trein te vroeg vertrekt!!) dat was dus pech voor de passagiers die net op tijd aangekomen zijn!

 Nee geen winkelcomplex, zie naam rechts boven

Trein 660

Dag 65 : Mijn eerste volle dag in Baku

Deze morgen heb ik lang uitgeslapen, zalig een echt bed in een rustig hotelletje en dan een echt ontbijt in mijn hotel. Luxe ongekend in een decadente stad zoals Baku!

Kort voor de middag ben ik dan naar buiten gegaan voor twee praktische boodschappen vandaag. Ten eerste dollars wisselen in een bank want zonder geld is die tourist niet welkom en een laatste pakje naar België zenden met overtollige reisgidsen, kaarten en andere papieren. Opnieuw zo’n 1,6 kg gewicht bespaard in mijn rugzak. Tegen dat deze zaken geregeld waren, vooral in het postkantoor heb ik veel tijd verloren ben ik terug naar mijn hotel gegaan om wat te rusten en te internetten. Ik heb in de late namiddag afgesproken met Japan voor een biertje maar helaas is hij niet komen opdagen ... daar gaat ons afscheid!

Dag 64 : Aankomst in Elat en naar Baku, mijn uitvalbasis tot 2019

De laatste zin gisteren was onze verwachting maar helaas tegen ontbijt tijd de volgende ochtend lag ons schip zo’n tien kilometer voor de haven van Alat te wachten ... waarom weten wij niet want wij krijgen geen enkel informatie van de bemanning. Het kan zijn dat zij zelf geen enkel idee hebben hoe lang het wachten zal duren. Dit kan één uur of één dag duren of zelf langer ... geduld is een schone deugt zegt het spreekwoord.

Na het ontbijt kwam er al schot in de zaak, we moesten ons klaarmaken voor de port en inderdaad onze boot vaarde de haven van Alat binnen. Toen trad er een periode van verwarring in want wij moesten wachten op de grenswachters die lang op zich lieten wachten. Een uurtje later kwamen zij binnen en werden alle bemanningsleden door de administratie molen gedraaid. Helaas werd onze

wachten niet beloond en moesten wij toen zelf van de boot naar de grenscontrole wandelen ... waar dezelfde grenswachters ons controleerde. Waarom werd ons dat niet meteen gezegd. Mijn Japanse vriend geen problemen maar bij mij was er een probleem omdat op mijn visa mijn eerste en tweede naam in een andere volgorde stonden. Na wat telefoons en meer controles in de PC werd ik toch nog afgestempeld voor entry in Azarbaijan. Toen nog de bagage controle door de scanner, nu was het de beurt voor mijn Japanse vriend die een nogal verdachte rugzak had en met een „welcome to Azarbaijan“ van de grenswachters stonden we in de nieuwe haven van Alat.

 De weg naar een bestemming is niet altijd gemakkelijk !

Helaas is er totaal niet bij de dokken. Er zat dus niets anders op dan samen men mijn kleine Japanse vriend en zijn te zware rugzakken naar de hoofdweg te wandelen om een bus te zoeken. De wandeling door het dorpje dat in de tijd is blijven staan en in het slijk was geen pretje maar goed, eenmaal op de grote weg hadden wij in 5 minuten een Mercedes Benz busje kunnen stoppen en reden wij in de richting van Baku Loktaban, een groot verkeersknooppunt buiten Baku. Hier konden wij op stadsbus 125 [In de laatste 10 jaar heeft Baku echte stadsbussen gekocht!] op de kaart van een sympathieke dame op de bus (cash geld wordt op deze bus niet aanvaard!). Via de nieuwe buitenwijken [Baku is enorm gegroeid in de laatste 10 en het centrum is onherkenbaar veranderd met vele nieuwe glazen torengebouwen, vernieuwde straten, ...] stond we al snel aan de voet van de oude stad.
Hier zijn de wegen van mijn Japanse vriend en mijzelf gescheiden. Hij naar één van de goedkoopste hostels en ik naar een betaalbare hotel in de oude stad. Voor een enorme 20€ heb ik in Qiz Qalasi Boutique Hotel een privé kamer met badkamer, TV en ontbijt inbegrepen. Voor Azarbaijan enorm duur maar ik bezie het als een kerstcadeau aan mijzelf voor kerst & nieuwjaar.

Metro & oude stad

Deze namiddag nog wat praktische zaken geregeld. Eerst een kaart voor het openbaar vervoer gekocht. 2 manat voor de kaart en 30 cent per rit, of 1€ en 15eurocent. Gezien cash geld niet meer gebruikt wordt had ik geen keus. Eerste stap is met de metro naar het station van Baku en een tweetal tickets gekocht voor de komende dagen. [Zo’n 7€ voor een bed op een slaaptrein ... enorm goedkoop!] Ik had een groot probleem het vernieuwde station te vinden want er is een shopping center voor gebouwd met de loketten hierin. Het historisch stationsgebouw staat er nog, gerestaureerd maar dat mastodont van een shopping center is schokkend naast zo’n mooi stationsgebouw! Aan de andere kant staan de nieuwe stadler (Zwitserland) treinen wel mooi in het station.
Na deze treintickets heb ik nog geprobeerd dollars te wisselen, maar op een zondag was dat geen succes. Tijdens mijn zoektocht heb ik wel een goedkoop en goed Turks restaurantje gevonden die ook een glas bier verkoopt en gratis wifi heeft. Wat moet een mens nog meer hebben? Ook nog wat papieren zakdoeken, drank en eten gekocht voor de volgende dagen.
Toen was het tijd terug in mijn hotel wat te relaxen voordat ik met mijn Japanse vriend een goedkope bar ga zoeken en ... enkele biertjes drink. ‚T zijn geen Belgische, maar ze smaken toch.
Nog effe dit verslag schrijven, wat mails en berichten antwoorden en slaap wel ... zzzzz

De straat van mijn hotel

Dag 63 : Overtocht vracht-ferry tussen Kuryk Kazachstan en Elat Azarbaijan

Deze morgen zijn zowel mijn Japanse vriend als ikzelf na een veel te korte slaap naar de ontbijtzaal gesukkeld voor een zalig (en gratis) ontbijt in de kantine van de passagiers. Natuurlijk waren wij de enige passagiers in de zaal maar de thee (ché) en het oud brood (glep) smaakten wonderlijk ... om niet te zwijgen over de gekookte eitjes. Het restaurant van de Hilton kan hiermee niet concurreren. Een beetje sarcasme van mij, maar het simpel ontbijt heeft echt gesmaakt voor mij, helaas niet voor mijn Japanse vriend want die is zeeziek en is bang om over te geven. Nu effe slapen tot het middag eten.

Over het middageten heen, helaas zonder mijn Japanse vriend want die voelt zich nog zeeziek, kippen pootje met pasta en een soepje met hetzelfde oud brood en thee, begint er al een gewenning op te treden. Wat slapen, wat eten, een wandelingetje over het dek, wat lezen en wat praten over onze reizen. WAT is er anders te doen, geen wi-fi en we dobberen midden op de Kaspische zee!

[Toen we vorig nacht op deze boot gestapt zijn heb ik ons uurwerk opnieuw één uur terug gedraaid. Van het uiterste 5 uur tijdverschil in Almaty en Astana is er nu nog maar 3 uur tijdverschil tussen Brugge en Azarbaijan. Met deze boot voelt het echt aan alsof ik terug aan het reizen ben naar het goede oude Brugge, de mooiste stad van België!]Na een prachtige zonsondergang is de volgende gebeurtenis het avondeten na zeven en uiteindelijk de aankomst in Elat deze nacht / vroeg in de ochtend vroeg?

Dag 62 : Ticket en vracht-ferry van Kuryk port Kazachstan naar Elat Azarbaijan

Deze dag is eentje van tegenstellingen. Eerst heb ik buiten wat gaan shoppen en verder heb ik totaal niets gedaan, wel ttz wat op die goede oude internet gewerkt en wat geslapen naast Sonya in de zetel. Dit in afwachting van de taxi naar de haven deze avond en hopelijk mijn ferry naar Azarbaijan. Vingers kruisen ...

Helaas was mijn host zeer laat terug en dronken waardoor ik mij zorgen begon te maken dat ik wel mijn boot zou halen. Zij wist natuurlijk niet dat de boot zeker twee uur verlaat was, anders had ik zeker mijn boot gemist. Maar goed, voor 7500 T had ik een lexus officiële taxi en die reed mij helemaal alleen en direct naar de spiksplinternieuwe haven van Kuryk, zo’n 80 km van Aqtau verwijderd! Helaas kon ik weinig praten met de taxi chauffeur maar zijn keuze van muziek, dezelfde muziek dat wij al jaren luisteren in Europa, werkte wel ontspannend voor mij. Zeker met het liedje „Thuesday“ dat in de zomer nog plat gespeeld werd bij ons voelde ik mijn zorgen wegglijden totdat ... de weg ineens ophield en ik samen met de taxi chauffeur ons afvroegen of dit wel de goede richting uit ging. Maar geen paniek, even later was er terug asfalt alleen reden wij wel door de woestijn volgens google maps!

Nu eind goed al goed, wij reden ineens door een gloednieuwe haven bijna zonder een levende ziel. Er liep één iemand rond en toen wij probeerden het hem te vragen of dit de haven is, mijn taxichauffeur had ook geen enkel idee (!), blijk deze wandelaar een Japanse toerist te zijn die ook op de boot naar Azarbaijan aan het wachten was. Wat een opluchting ... een mede leidende figuur in deze soap van de ferry. Uiteindelijk heb ik samen met Daskei (of zoiets?) nog zo’n drie uur zitten / slapen wachten (toen ik aankwam was hij al 10 uur aan het wachten) tot er ineens iemand ons in een jeep duwde naar een echt terminal gebouw, opnieuw gloednieuw en met ons meegeteld nu drie passagiers wachtende. Nu hier konden wij ineens ons ticket voor 80 dollar cash kopen, nog een korte inspectie van de border control van onze bagage en even later werden wij in een ander voertuig geduwd en bijna letterlijk voor de ingang van de ferry eruit gegooid! Maar goed, even later zaten wij in onze aftandse kajuit in deze ferry die ons hopelijk naar Azarbaijan zal brengen. In de boot nog effen pascontrole en wij hebben officieel Kazachstan verlaten. Nog enkele uren slapen en het is alweer tijd voor het ontbijt.

Wie deze reis plant kan mij contacteren en ik zal wat praktische informatie doorgeven dat het een stuk gemakkelijker maakt om deze reis te ondernemen want mijn reisgids beschrijft deze verbinding als „practising the dark art“!

Dag 61 : Tweede dag Aqtau, het bezoeken niet waard

Thuis

Gisteren zijn we laat gaan slapen maar gelukkig heb ik redelijk lang kunnen uitslapen voordat deze dag kan beginnen. Eigenlijk kan ik niet veel schrijven over vandaag. Veel rondgewandeld en Aqtau volledig verkend ... wel het stadscentrum is bijzonder klein! Boulevard, mijn oud hotel „Aktau“, parken zonder groen, het bootje van Aqtau en een bittere koude wind ondanks de zon na de middag. Ik ben met een glimlach terug naar binnen gegaan in de late namiddag.

Nu weeral effe „chillen“ binnen met Sonya voordat we deze avond één van mijn helpende zielen gaan bezoeken deze avond.
Karly en Jack hebben mij heel veel geholpen met informatie voor de boot naar Azarbaijan. Helaas kan ik Jack niet meer ontmoeten voordat hij vertrok uit Aqtau maar Karly heb ik kunnen afspreken in een pas geopende bar in Aktau. Met haar klein rood autootje spring deze kleine dame uit de massa van Aqtau. Een warme persoon, wat chaotisch maar heel zorgzaam voor alle mensen rond haar. Onze tijd samen was beperkt maar deze dame heeft indruk gemaakt. Die Kazakken zijn interessante mensen!

Conclusie van de dag is : het stadje het bezoeken niet waard, mijn CS hosts zijn prachtig!