Dag 68 : Tweede dag Lankaran, wandeling „stad“ en trein 659 naar Baku

 

Deze morgen ben ik (weeral) lang blijven slapen, dit wordt echt een luie reis, en dan naar het prachtig ontbijt met koffie, thee, brood, lokale kaas en bediening in „historisch“ uniform.

Het is opvallend dat in deze stad de werkelijke Azarbaijan te zien is. Vooral witte lada’s in het verkeerd, kapotte straten, slechte straatverlichting en een bazaar die over verschillende straten uitloopt en het „openbaar vervoer“ bestaat hoofdzakelijk uit aftandse oude Mercedes busjes. In een zekere zin voelt het veel natuurlijker aan hier rond te lopen.

 Stalins gevangenis

Het station met een diensttrein

Weeral mijn bagage samen plooien, afgeven aan de receptie en Lankaran volledig verkennen. Er is eigenlijk maar één bezienswaardigheid en dat is Stalins gevangenis maar ... dat was een absolute tegenvaller! Een bakstenen rond gebouw waarvan het dak ingestort is. Er wordt door de stad duidelijk geen belang gehecht aan dit gebouw. De hele middag heb ik dus van het centraal park tot Stalins gevangenis gewandeld, een korte stop bij het treinstation en dan via de zee en de spoorlijn terug naar mijn hotel ... nadat ik in een „Turks café“, of eentje dat toch perfect zou passen in Turkije, een Turkse thee gedronken en een pijpje gestopt heb ... zucht ... een relax moment. Toen ik een uur later weer buiten stond was het al goed afgekoeld en de wind was ook komen opzetten ... in ‚t kort, daar ging mijn motivatie om nog buiten te wandelen. Nu nog wat internetten en dit nog neerschrijven in de bar van mijn hotel met opnieuw een Turkse thee en verwarming.

 Vissersnetten

Relax moment

Na afscheid te nemen van de receptionist, die was zoals vele locals de laatste maand nogal onder de indruk van al de vlaggetjes van de bezochte landen op mijn rugzak, was mijn laatste actie van vandaag met mijn bagage naar het station wandelen en wachten op mijn slaaptrein naar  Helaas was dat niet gerekend op de motregen en het gebrek aan straatverlichting ... vrij vertaald het was toch niet zo’n ontspannende wandeling zoals ik gehoopt had. Maar goed, bezweet en vermoeid stond ik meer dan twee uur voor vertrek in het wachtzaaltje samen met enkele andere treinreizigers. Er was geen twijfel dat iedereen dezelfde trein neemt want er is maar één trein iedere dag in dit station. EN TOEN reeds onze trein langzaam het station binnen (snel is niet mogelijk wegens de goede staat van het spoor!) en natuurlijk is het een race om de eerste in de trein te zijn. Deze maal was die Belgische toerist de allereerste bij de protnitja stond en mocht opstappen. Opvallend is dat de protnitja’s in Azarbaijan te lui zijn om naar paspoorten te vragen. Na een korte babbel met de dame voor mij, kort wegens geen gemeenschappelijke taal, kon ik zoals gewoonlijk mijn bagage onder mijn bed duwen (mijn rugzakje is altijd net iets te groot voor het vak onder de bank), een pitstop in de WC en mijn bed uitrollen en slaap wel ... tot morgen ... zzzz

Trein in aantocht