Deze morgen ben ik in een nog slapende Krasnodar opgestaan en een trolleybus gezocht naar het vokzal (station) Krasnodar 1. Net toen ik dacht dat het een lopen ging zijn in de gietende regen stopte er een trolleybus en stond ik even later min of meer droog in het busstation. Weeral strenge controle met scanner e.d. om het busstation binnen te mogen. [In alle stations van Russia heb ik veel politie gezien die niet geinteresseerd alle inkomende mensen controleren, eerder irriterend dan het werkelijk efficiënt is!] Goed een uurtje wachten, nog wat eten gekocht en daar stond mijn oude Duitse touringsbus voor de lange rit naar de Crimea. Het eerste deel, nog steeds in de gietende regen verliep in het donker en zoals de meeste passagiers heb ik wat kunnen slapen. Toen het klaar werd begon de rit saai te worden met een uitzondering aan de nieuwe brug tussen het vasteland van Russia en de Crimea, helaas is de spoorwegbrug nog in volle constructie en zit ik de ganse dag op deze oude bus i.p.v. een comfortabele Russische trein. Iedereen moest uitstappen en bagage controle ondergaan, geen paspoort controle. Opnieuw niet efficiënte controle, alleen tijd verspilling.
In de Crimea verliep de rit rustig verder, nog steeds in de gietende regen, langs kleine steden die een nogal „bouwvallig“ uiterlijk hebben en het totaal verlaten strand tussen Feodosia en Primorski. Maar goed, de rit verloop aan een slakkengangetje verder in de regen en in dikke mist terwijl ik dit gedeelte zit te tokkelen op mijn kleine laptop.
Even later komen we aan in het „intercity busstation“ van Simferopol, een kleine km van het treinstation verwijderd. Ondertussen is het ook beginnen hagelen en is het geen weer om een hond naar buiten te sturen. Maar goed enkele fotootjes van mijn busje als afscheid en toen was het tijd mijn hosts te contacteren. Mijn busje is zo’n twee uur (!) voor het voorziene uur aangekomen ... pppfff. Bij de eerste toevallige passagier geen succes, maar de tweede had wel geld en zond twee berichten voor mij. Voordat ik het goed realiseerde stond Denis naast mij en reed mij midden in een zware sneeuwbui naar Tanya en haar man.
Zowel Denis, Tanya, haar man en Simon (de kat) zijn warme zielen die mij hartelijk ontvangen hebben. Tot driemaal toe eten, leuke conversatie en genieten van de verwarming die veel te hoog staat terwijl het buiten de sneeuwstorm alles bedekt met een dikke laag.
Nog alle praktische zaken voor de volgende dagen bespreken en toen was het tijd in slaap te vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten