Dag 64 : Aankomst in Elat en naar Baku, mijn uitvalbasis tot 2019

De laatste zin gisteren was onze verwachting maar helaas tegen ontbijt tijd de volgende ochtend lag ons schip zo’n tien kilometer voor de haven van Alat te wachten ... waarom weten wij niet want wij krijgen geen enkel informatie van de bemanning. Het kan zijn dat zij zelf geen enkel idee hebben hoe lang het wachten zal duren. Dit kan één uur of één dag duren of zelf langer ... geduld is een schone deugt zegt het spreekwoord.

Na het ontbijt kwam er al schot in de zaak, we moesten ons klaarmaken voor de port en inderdaad onze boot vaarde de haven van Alat binnen. Toen trad er een periode van verwarring in want wij moesten wachten op de grenswachters die lang op zich lieten wachten. Een uurtje later kwamen zij binnen en werden alle bemanningsleden door de administratie molen gedraaid. Helaas werd onze

wachten niet beloond en moesten wij toen zelf van de boot naar de grenscontrole wandelen ... waar dezelfde grenswachters ons controleerde. Waarom werd ons dat niet meteen gezegd. Mijn Japanse vriend geen problemen maar bij mij was er een probleem omdat op mijn visa mijn eerste en tweede naam in een andere volgorde stonden. Na wat telefoons en meer controles in de PC werd ik toch nog afgestempeld voor entry in Azarbaijan. Toen nog de bagage controle door de scanner, nu was het de beurt voor mijn Japanse vriend die een nogal verdachte rugzak had en met een „welcome to Azarbaijan“ van de grenswachters stonden we in de nieuwe haven van Alat.

 De weg naar een bestemming is niet altijd gemakkelijk !

Helaas is er totaal niet bij de dokken. Er zat dus niets anders op dan samen men mijn kleine Japanse vriend en zijn te zware rugzakken naar de hoofdweg te wandelen om een bus te zoeken. De wandeling door het dorpje dat in de tijd is blijven staan en in het slijk was geen pretje maar goed, eenmaal op de grote weg hadden wij in 5 minuten een Mercedes Benz busje kunnen stoppen en reden wij in de richting van Baku Loktaban, een groot verkeersknooppunt buiten Baku. Hier konden wij op stadsbus 125 [In de laatste 10 jaar heeft Baku echte stadsbussen gekocht!] op de kaart van een sympathieke dame op de bus (cash geld wordt op deze bus niet aanvaard!). Via de nieuwe buitenwijken [Baku is enorm gegroeid in de laatste 10 en het centrum is onherkenbaar veranderd met vele nieuwe glazen torengebouwen, vernieuwde straten, ...] stond we al snel aan de voet van de oude stad.
Hier zijn de wegen van mijn Japanse vriend en mijzelf gescheiden. Hij naar één van de goedkoopste hostels en ik naar een betaalbare hotel in de oude stad. Voor een enorme 20€ heb ik in Qiz Qalasi Boutique Hotel een privé kamer met badkamer, TV en ontbijt inbegrepen. Voor Azarbaijan enorm duur maar ik bezie het als een kerstcadeau aan mijzelf voor kerst & nieuwjaar.

Metro & oude stad

Deze namiddag nog wat praktische zaken geregeld. Eerst een kaart voor het openbaar vervoer gekocht. 2 manat voor de kaart en 30 cent per rit, of 1€ en 15eurocent. Gezien cash geld niet meer gebruikt wordt had ik geen keus. Eerste stap is met de metro naar het station van Baku en een tweetal tickets gekocht voor de komende dagen. [Zo’n 7€ voor een bed op een slaaptrein ... enorm goedkoop!] Ik had een groot probleem het vernieuwde station te vinden want er is een shopping center voor gebouwd met de loketten hierin. Het historisch stationsgebouw staat er nog, gerestaureerd maar dat mastodont van een shopping center is schokkend naast zo’n mooi stationsgebouw! Aan de andere kant staan de nieuwe stadler (Zwitserland) treinen wel mooi in het station.
Na deze treintickets heb ik nog geprobeerd dollars te wisselen, maar op een zondag was dat geen succes. Tijdens mijn zoektocht heb ik wel een goedkoop en goed Turks restaurantje gevonden die ook een glas bier verkoopt en gratis wifi heeft. Wat moet een mens nog meer hebben? Ook nog wat papieren zakdoeken, drank en eten gekocht voor de volgende dagen.
Toen was het tijd terug in mijn hotel wat te relaxen voordat ik met mijn Japanse vriend een goedkope bar ga zoeken en ... enkele biertjes drink. ‚T zijn geen Belgische, maar ze smaken toch.
Nog effe dit verslag schrijven, wat mails en berichten antwoorden en slaap wel ... zzzzz

De straat van mijn hotel