Maar tegen 7 uur was het tijd voor actie, thermisch ondergoed aangetrokken, afscheid genomen van Kuka en haar twee lieve katten en naar buiten. Voor ik het goed en wel besefte zat ik op snelbus 107 met een knorrige chauffeur richting het station. Uiteindelijk heb ik niet betaald voor deze rit en ben ik uit de bus gesprongen aan de achterdeur van het splinternieuw station van Astana ... een station hoofdstad waardig. Na wat wachten in een „airline stijl“ wachtzaal (wat kunnen die informatie dames hard roepen naar de passagiers) ben ik samen met de massa op mijn „old style“ kolengestookte trein gesprongen. Helaas was er een moeder en een andere coupé genoot voor mij in het compartiment en beide dames hebben massa’s bagage bij zich waardoor ikzelf en mijn rugzakje nauwelijks nog binnen konden. Maar goed, ondanks de taalbarrière een vriendelijke Kazakken en na een thee met honing zijn we gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik TE vroeg wakker door de lieve moeder die opstond, deur open liet, ontbijt met een andere coupé genoot, licht aandeed, enz ... er is deze ochtend dus één Belgische zombie opgestaan in trein 37. Na het ontbijt [Gisteren bleek onze samovar kapot. Er is in de nacht een technici erop af gestuurd en tot opluchting van alle passagiers werkt deze opnieuw zoals een samovar moet werken ... een grote opluchting!] kwam er een vierde passagier bij en onze coupé zat goed vol ... deze trein is veel betere staat dan 10 jaar geleden, maar met al die bagage is het toch geen comfort om U tegen te zeggen. Wij hebben zelf te weinig stopcontacten om alle smartphones en laptops te kunnen opladen!
De rest van de dag verloopt zoals treinreizen in de laatste 100 jaar in Kazachstan, wat slapen, wat lezen, bezoek WC, verkopers die de trein afschuimen, een babbel met de medepassagiers zonder gemeenschappelijke taal en af en toe door het venster kijken naar de eindeloze steppe ... alleen de smartphones en laptops zijn nieuwe evoluties in de treinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten